Όταν υπηρετούσα τη στρατιωτική θητεία μου ήμουν μαζί με ένα παιδί θρήσκο, όχι θρησκόληπτο. Παιδί πολύτεκνης οικογένειας -καμιά δεκαριά αδέλφια. Παπαδοπαίδι. Έψελνε, προσευχόταν. Ένα βράδυ που είχαμε μαζί υπηρεσία με ρωτούσε για τα ζώα μου. Αν τα αγαπάω, αν με αγαπάνε. Πολλές ερωτήσεις, γεμάτες λαχτάρα για μάθηση. Κάποια στιγμή τον ρωτάω: «Κωστάκη, πες μου κάτι. Τα ζώα έχουν ψυχή;». Μαζεύεται, συνοφρυώνεται. Μου λέει: «Γιατρέ (στο στρατό σχεδόν είχα ξεχάσει το όνομά μου) δεν ξέρω. Δεν μπορώ να σου απαντήσω. Δεν μου επιτρέπεται να απαντήσω. Δεν είμαι θεολόγος, εγώ μόνο ψέλνω…». Τον ξαναρωτάω: «Εσύ τι νομίζεις;». Δεν μίλησε. Από εκείνη τη στιγμή ήταν σκοτεινιασμένος. Δεν μιλούσε. Κάτι τον απασχολούσε. Τελειώσαμε την υπηρεσία μας, πήγαμε για ύπνο. Μόλις είχα ξαπλώσει και έρχεται στο κρεβάτι μου ενθουσιασμένος. «Γιατρέ, το βρήκα. Τα Θεοφάνια! Στα Θεοφάνια δεν εμφανίστηκε το Άγιο Πνεύμα ως περιστέρι; Επομένως ο Θεός έχει ευλογήσει αυτό το ζώο, άρα και όλα τα ζώα. Δεν μπορεί λοιπόν να μην έχουν ψυχή τα ζώα. Αφού είναι ευλογημένα από το Θεό!».
Αγνή, αφτιασίδωτη πίστη!
Συνέχεια ανάγνωσης