Δεκαπέντε λεπτά!

Ο Steve Jobs είναι κάτι περισσότερο από ένας μεγιστάνας της Silicon Valley. Είναι ένας θρύλος των υπολογιστών.

Ο πρωτοποριακός Macintosh εμφανίστηκε στην Ελλάδα γύρω στο 1985. Υπολογιστής με graphical user interface. Έμοιαζε με θαύμα! Ένα μαγικό μηχάνημα ξεχωριστό από τα άλλα! Μαγεμένοι διαβάζαμε γι’ αυτόν στα περιοδικά της εποχής. Και χαζεύαμε με ανοιχτό το στόμα όταν τον είδαμε ζωντανά μπροστά μας. Ακολούθησαν και άλλα. Και οι υπόλοιπες εταιρείες πάντα ακολουθούσαν.

Με αφορμή το post του Νίκου Δήμου στο doncat, είδα την ομιλία του Steve Jobs στο Stanford. Ομολογώ ότι δεν την ήξερα.

Δεν ξέρω αν είναι μια εμβληματική ομιλία της εποχής μας, όπως το χαρακτηρίζει ο Νίκος Δήμου, αλλά είναι σίγουρα μια ομιλία απλή, συγκινητική, δυνατή, αλλά κυρίως αληθινή. Τρεις πεντάλεπτες ιστορίες: connecting the dots, love-and-loss, death. Όλη η ζωή του Jobs σε τρεις ιστορίες. Όλη η ζωή του Ανθρώπου σε τρία πανανθρώπινα στιγμιότυπα. Τρεις στιγμές – τρεις ευχές. Δεκαπέντε λεπτά που σου φέρνουν δάκρυα στα μάτια, σε καθηλώνουν στην καρέκλα και σε κάνουν να σηκωθείς και να χειροκροτήσεις στο τέλος.

Είναι μια ομιλία που θα μπορούσαν να είχαν γράψει κοινωνιολόγοι, ψυχολόγοι, οικονομολόγοι, ακόμα και εξελικτικοί βιολόγοι. Την έγραψε όμως ένας απλός άνθρωπος. Ένας «αμόρφωτος» άνθρωπος που πάντα ακολουθούσε την καρδιά του.

Ένα τέτοιο φαινόμενο (όπως και πολλά άλλα παρόμοια), ένας «αγράμματος» για τα ελληνικά δεδομένα, ένας άνθρωπος που ξεκινάει από το μηδέν και γίνεται σύμβολο για τους νέους, δεν θα μπορούσε να βρει αλλού τον φυσικό του χώρο, παρά στις ΗΠΑ. Είναι η χώρα των πολλών χαμένων ευκαιριών, η χώρα της πραγματικής ισοτιμίας όλων των ανθρώπων. Ακόμα κι αν προέρχεσαι από μια φτωχογειτονιά του Νότου, μπορείς να γίνεις στέλεχος μεγάλης εταιρείας στο Βορρά. Ένα πραγματικό Extremistan.

Γράφω αυτό το post από έναν MacBook Pro. Ένα μηχάνημα που δημιουργήθηκε από την έμπνευση και την προσπάθεια ενός ανθρώπου που δεν έπαψε ποτέ να νιώθει πεινασμένος και τρελαμένος.

Συνέχεια ανάγνωσης

It’s party time!

Χμμμ… Τριήμερο πάρτι, ε; Σε κάστρο; Όχι. Στο κάστρο του Don. Καλό κι αυτό! Εντάξει, σε πάρτι πάω συχνά. Αλλά αυτό πάλι, πρώτη φορά! Τόσοι καλεσμένοι και μάλιστα στο κάστρο ενός γάτου! Όχι ότι με χαλάει, αλλά βρε παιδί μου πολύ κόσμο θα έχει. Είδαμε και πάθαμε να απαλλαγούμε από τις συχνές συναντήσεις και πάνω που είπαμε ότι θα ξεκουραστούμε λίγο, τσουπ, νά ‘σου ένα πάρτι. Ουφ, αυτός ο γάτος! Ποτέ δεν τα πήγαινα καλά μαζί του. Αυτά τα γατιά έχουν κάτι που με τρομάζει. Μερικές φορές, κάθονται και με κοιτάζουν τόσο διαπεραστικά, που νομίζω ότι κοιτάνε μέσα από εμένα, στο υπερπέραν. Όταν διασταυρώνονται τα βλέμματά μας προσπαθώ να τις αποφύγω, όπως ο διάβολος το λιβάνι. Μερικές φορές προσπαθούν να με πιάσουν, λες και μπορούν, χα, χα. Κουνάνε τα χέρια τους στον αέρα, πηδάνε, γρυλίζουν. Κι όμως, κάποιες φορές νομίζω ότι θα με πιάσουν και κάνω πίσω. Αμ, το άλλο; Υπάρχουν και γάτες ξωτικά, ναι, σαν εμάς! Αυτές είναι πραγματικά επικίνδυνες! Περνάνε τοίχους, είναι χίλιες φορές πιο κακές από τις πραγματικές, δε σε αφήνουν σε χλωρό κλαρί. Και το χειρότερο; Δεν κυνηγάνε μόνο ξωτικά, αλλά και ζωντανά. Να σου πω εγώ ιστορίες από κάτι φίλους ποντικούς, να φρίξεις.
(περισσότερα…)

Συνέχεια ανάγνωσης

Νόμος-«πλαίσιο»

Μερικές σκόρπιες σκέψεις σε ένα ανεξάντλητο θέμα.

Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι ο Ν.1268/82 ήταν τομή στην ελληνική παιδεία. Για άλλους χαντάκωσε το ελληνικό πανεπιστήμιο, για άλλους τού έδωσε νέα ώθηση. Η γνώμη μου είναι ότι θεράπευσε πολλές από τις ασθένειές του και για την εποχή του ήταν πρωτοποριακό. Ύστερα από 25 χρόνια εφαρμογής του όλοι συμφωνούν ότι πρέπει να αλλάξει. Η συσσωρευμένη κακή πρακτική και τα παραθυράκια έφθειραν το νομικό πλαίσιο και τελικά επικράτησε η άσχημη πλευρά.
(περισσότερα…)

Συνέχεια ανάγνωσης

Ίππος

Ίππος. Ένα θαυμαστό δημιούργημα. Μια μορφή ζωής ξεχωριστή, που συμπυκνώνει τη χάρη, τη δύναμη, την ελευθερία, την ταχύτητα, σε ένα σώμα ρωμαλέο και όμορφο. Η ανατομία και η φυσιολογία του ίππου είναι ακόμα πιο αξιοθαύμαστες. Αν και ακόμα δεν έχουμε κατανοήσει πλήρως τις πολύπλοκες φυσιολογικές διεργασίες στον οργανισμό του, κυρίως όταν σπριντάρει, η μελέτη αυτού του ζώου προκαλεί δέος. Η ταχύτητα με την οποία κινείται ένα τόσο μεγάλο ζώο είναι εκπληκτική. Η κινητοποίηση του κυκλοφορικού, του αναπνευστικού και του κινητικού (οστά, αρθρώσεις, σύνδεσμοι, τένοντες, μύες) συστήματός του και η αρμονική συνεργασία τους για ένα τέτοιο αποτέλεσμα είναι ασύλληπτες. Π.χ. η πίεση με την οποία η καρδιά ενός ίππου εξωθεί το αίμα όταν αυτός τρέχει μπορεί να το στείλει σε ύψος τεσσάρων ορόφων, περίπου σαν τη μάνικα της πυροσβεστικής.
(περισσότερα…)

Συνέχεια ανάγνωσης

Συντρίμμια

Ξεκινώντας να διαβάζω το σημερινό post είχα ένα κακό προαίσθημα. Μετά την πρώτη παράγραφο σταμάτησα. Ήταν και η φωτογραφία πρώτη-πρώτη. Είπα να σταματήσω εδώ. Να μην προχωρήσω. Υποψιαζόμουν τι θα ακολουθούσε. Αλλά πώς να σταματήσεις να διαβάζεις Νίκο Δήμου; Αδύνατον! Τελικά υπέκυψα. Κι ο Λευτέρης άρχισε να ξεγυμνώνεται…

Σε αυτό το blog κάθε συμμετέχων έχει κατασκευάσει μια μοναδική προσωπικότητα -αληθινή ή ψεύτικη, δεν έχει σημασία. Κάθε ένας που στέλνει ένα σχόλιο υπογράφει με το στυλ του (το έχει πει και Νίκος Δήμου αυτό). Κάθε σχολιαστής κι ένας μοναδικός μύθος. Και κάθε αναγνώστης έχει πλάσει το δικό του μύθο για κάθε διαφορετικό σχολιαστή. Ένα πρόσωπο απρόσωπο, μα με διακριτά χαρακτηριστικά. Ένα σώμα άυλο, μα με συγκεκριμένη μορφή. Μια προσωπικότητα φανταστική, μα με ουσιαστικά χαρακτηριστικά.

Τον Λευτέρη τον φανταζόμουν αλλιώς. Δεν θα πω πώς. Αυτό αφορά μόνο εμένα. Η εικόνα που είχα σχηματίσει, τώρα πια καταστράφηκε. Τη ζωγραφιά που με κόπο (δύσκολα άντεχα τα σεντόνια του Λευτέρη) είχα καταφέρει να προχωρήσω αρκετά και να της δώσω ένα πιο ξεκάθαρο σχήμα, ο Νίκος Δήμου πήρε ένα κουβά με μπογιά και την μπουγέλωσε. Τόσους μήνες, είχα φτιάξει με τα Lego της φαντασίας μου, τουβλάκι-τουβλάκι, ένα κάστρο με πολεμίστρες και μουσκέτα που έριχναν συνέχεια μπαλοθιές. Και ήρθε ο Νίκος Δήμου και του έδωσε μια κλωτσιά και το ισοπέδωσε…

Από ‘δώ και πέρα τίποτα δεν θα είναι το ίδιο. Όποτε γράφει ο Λευτέρης, αυτό το χαμόγελο το πλατύ σαν αετίσιο φτεροκόπημα θα θαμπώνει την εικόνα που (αναγκαστικά) πρέπει να ξαναζωγραφίσω. Το κάστρο πρέπει να το ξαναχτίσω, αλλά πώς τώρα; Η κεντρική πύλη πρέπει να είναι πλατιά σαν το χαμόγελό του. Και στις πολεμίστρες άρχισε να φυτρώνει έρωντας! Αλλά τι κάστρο θα είναι αυτό τότε;

Νίκο Δήμου, μας ξύπνησες όλους. Γιατί;
(Νά’ σαι καλά που μας ξύπνησες!)

doncat

Συνέχεια ανάγνωσης

Αναμονή

Λένε ότι η στιγμή της γέννησής μας είναι το μεγαλύτερο στρες ολόκληρης της ζωής μας. Από ένα σκοτεινό, ζεστό, υγρό, περιβάλλον, από τη θαλπωρή της μήτρας, ξαφνικά βρισκόμαστε σε έναν κόσμο ψυχρό, φωτεινό, γεμάτο θορύβους, όπου πρέπει να παλέψουμε για να επιβιώσουμε.

Λένε ότι το πρώτο μας κλάμα είναι η εντονότερη εισπνοή ολόκληρης της ζωής μας. Η πιο αγωνιώδης κίνηση για να ρουφήξουμε τον νέο κόσμο μέσα μας. Η απόλυτα αναγκαία κίνηση για να στεριώσει ο νέος κόσμος μέσα μας.

Andy, προσπάθησε να μην χάσεις αυτή την εμπειρία. Είναι μοναδική, μυστηριακή. Εγώ την έζησα πριν από 22 μήνες. Και η δική μου κόρη βιάστηκε να βγει -λίγες ημέρες νωρίτερα. Ήμουν σε συνέδριο, αλλά τελικά πρόλαβα. Από το αεροδρόμιο κατευθείαν στο μαιευτήριο. Τριάντα ώρες χωρίς ύπνο, αλλά πρόλαβα και ήμουν εκεί. Και θυμάμαι την κάθε στιγμή σαν να ήταν χτες.

Καλώς να ορίσει!

doncat

Συνέχεια ανάγνωσης

Αννίτσα

Το καλοκαίρι του ’74 ήμουν 4 ετών. Είναι ίσως το πρώτο καλοκαίρι της ζωής μου που θυμάμαι. Είναι και το χειρότερο. Σκόρπιες λέξεις έχουν καρφωθεί στο υποσυνείδητό μου: εισβολή, πρόσφυγες, θάνατος. Η χειρότερη, αυτή που μού «έκατσε» στραβά στα παιδικά αυτιά από την πρώτη στιγμή ήταν η λέξη «πόλεμος». Ίσως ήταν ο τρόπος που την πρόφεραν οι μεγάλοι. Ίσως ήταν αυτό που άφηνε στον αιθέρα, μια απροσδιόριστη οσμή φρίκης.

Το χειρότερο καλοκαίρι της ζωής μου με σημάδεψε για την ένταση που έφερνε μαζί του. Η ατμόσφαιρα ήταν βαριά, δεν ξέρω για πόσο καιρό –τότε ο χρόνος δεν μετρούσε για μένα. Στην αρχή ήταν ο πανικός. Μετά η ανησυχία για την επιστράτευση –τελικά ο πατέρας μου δεν κλήθηκε. Κάποιοι μακρινοί συγγενείς παρουσιάστηκαν. Κάποιοι λίγοι δεν επέστρεψαν ποτέ. Παντού επικρατούσε ένας διάχυτος φόβος για γενίκευση του πολέμου.

Θυμάμαι ότι ένιωσα πάλι έτσι εννέα χρόνια αργότερα, στο γυμνάσιο. «Κυρία, θα γίνει πόλεμος;» ρωτούσαν τα παιδιά. Το ίδιο σφίξιμο στο στομάχι…

Εκείνο το καλοκαίρι, το χειρότερο της ζωής μου, με στοιχειώνει πού και πού. Σήμερα κατάλαβα γιατί: είναι η Αννίτσα που αναζητεί τον παπάκη της.

doncat

Συνέχεια ανάγνωσης

Έχει ο καιρός γυρίσματα…

Η προσπάθεια πρόβλεψης του καιρού αποτελεί ύβρη. Πρώτα, γιατί προσπαθούμε να προβλέψουμε κάτι μελλοντικό (ψευτοθεούς έλεγε τους μετεωρολόγους η γιαγιά μου). Και μετά, γιατί προσπαθούμε να τα βάλουμε με τους θεούς και τις διαθέσεις τους. Τα καιρικά φαινόμενα θεοποιήθηκαν όταν το ανθρώπινο ον άρχισε να αποκτά συνείδηση. Από εκεί ξεκινάει ο φετιχισμός της πρόγνωσης του καιρού.

doncat

Συνέχεια ανάγνωσης

Ταμπού

Τα κατοικίδια ζώα, στη διάρκεια των χιλιετιών της συν-εξέλιξής τους με τους ανθρώπους, επέλεξαν να ζήσουν μαζί μας. Όσο κι αν φαίνεται παράξενο, αν δεν ήθελαν και τα ίδια τα ζώα δεν θα είχαν εξημερωθεί. Υπάρχουν παραδείγματα ζώων που δεν εξημερώθηκαν ποτέ, όπως ο αφρικανικός ελέφαντας (σε αντίθεση με τον ασιατικό) ή η ζέβρα, παρά τις προσπάθειες του ανθρώπου. Έτσι, τα κατοικίδια ζώα δεν μπορούν να ζήσουν χωρίς τη φροντίδα μας. Αυτή η αμοιβαία σχέση φιλίας, σεβασμού ή και συμφέροντος πολλές φορές προϋποθέτει και αμοιβαίες υποχωρήσεις. Έτσι, ως άνθρωποι ανεχόμαστε τη συμπεριφορά των κατοικιδίων μας, τη μυρωδιά τους, τις παραξενιές τους, τις ζημιές τους. Τα ζώα ανέχονται κι αυτά τις δικές μας λόξες, τη μυρωδιά μας (οι σκύλοι έχουν οξύτατη όσφρηση, αλλά δυστυχώς δεν μπορούν να μας πουν αν βρωμάμε), τις ανθρώπινες υπερβολές μας.

Η εξημέρωση προσφέρει στα ζώα στέγη, τροφή, προστασία, θαλπωρή, φροντίδα, αγάπη, καλύτερη υγεία. Τους στερεί (λιγότερο ή περισσότερο) τη φυσική ζωή, αλλά ΑΥΤΑ ΕΠΕΛΕΞΑΝ να ζήσουν μαζί μας. Νομίζετε πως ένα γατί προτιμάει τη βροχή και το χιόνι από τη ζεστασιά του τζακιού; Σίγουρα η διαβίωσή του σε ένα σπίτι δεν είναι ο φυσικός του βιότοπος. Κατά τον ίδιο τρόπο, ένα ζώο που ζει σε ένα σπίτι και φτάσει σε αναπαραγωγική ηλικία, υποφέρει αφάνταστα όταν δεν μπορεί να ζευγαρώσει. Από την άλλη, αν το αφήσουμε να ζευγαρώσει θα έχουμε σύντομα πρόβλημα υπερπληθυσμού. Μην ξεχνάτε ότι σε φυσικές συνθήκες, λίγα κουτάβια επιβιώνουν, αλλά σε συνθήκες «ανθρώπινης» διαβίωσης, το ποσοστό επιβίωσης είναι πολύ μεγάλο.

Δείτε την κατάσταση της συμβίωσής μας με τα ζώα σε αυτό το πλαίσιο: πρόκειται για μια κατάσταση αμοιβαίων υποχωρήσεων. Σε κάτι τέτοιο δεν βασίζεται η φιλία;

Η στείρωσή λοιπόν είναι μια πράξη ανθρωπιστική. Σεβόμαστε τα ζώα και δεν τα αφήνουμε να υποφέρουν. Μας έχουν δώσει τα ίδια αυτό το δικαίωμα να τα φροντίζουμε…

doncat

Συνέχεια ανάγνωσης

Κοινωνικά

Το Ελληνικό ΑΕΙ είναι ένας ζωντανός οργανισμός που αποτελείται από δύο μέρη: τους φοιτητές και τους καθηγητές. Και οι μεν και οι δε είναι τμήμα της σύγχρονης ελληνικής κοινωνίας. Μέσα στο Ελληνικό Πανεπιστήμιο θα βρεις όλα τα ελαττώματα της ελληνικής κοινωνίας, και στους φοιτητές και στους καθηγητές. Επομένως, η προσπάθεια απαξίωσης και οι κατηγορίες που εκφράζονται αντανακλώνται σε ολόκληρη την ελληνική κοινωνία.

Στο Ελληνικό ΑΕΙ απαντώνται φοιτητές και καθηγητές πολύ χαμηλού επιπέδου, που αμαυρώνουν το κύρος του. Υπάρχουν όμως και πολύ αξιόλογοι άνθρωποι. Υπάρχουν σχολές με πολλά προβλήματα και σχολές αναγνωρισμένες στην Ελλάδα και στο εξωτερικό.

Η αναβάθμιση του Ελληνικού ΑΕΙ είναι μονόδρομος για την επιβίωσή του και βασίζεται αποκλειστικά στη συνεργασία των δύο μερών. Όποτε συνέβη κάτι τέτοιο τα αποτελέσματα ήταν εκπληκτικά. Και οι μεν και οι δε πρέπει να παρατήσουν προσωπικά συμφέροντα, σκοπιμότητες και ανόητη στενομυαλιά, και να πορευτούν μαζί για ένα κοινό μέλλον. Και αυτό θα γίνει μόνο όταν συνειδητοποιήσουμε ότι οι μεν έχουν ανάγκη τους δε.

doncat

Συνέχεια ανάγνωσης