Πριν από οκτώ χρόνια πέθανε ένας άνθρωπος. Ορθολογιστής, αγνωστικιστής, ακέραιος. Ένας άνθρωπος καλλιεργημένος, απλός, ήπιος. Ένας άνθρωπος από αυτούς που θαυμάζεις σιωπηλά και αποζητάς την αξία τους όταν χαθούν.

Κάποτε αυτός ο άνθρωπος μου είχε διηγηθεί μια προσωπική του ιστορία:

Όταν ήμουν φαντάρος, ένα βράδυ που είχα έξοδο, επέστρεφα στο λόχο αργοπορημένος. Υπήρχε ένας συντομότερος δρόμος για το στρατόπεδο, που αν τον έπαιρνα θα έφτανα πολύ νωρίτερα. Αυτός ο δρόμος ήταν ένα μικρό μονοπάτι που περνούσε μπροστά από το νεκροταφείο. Οι ντόπιοι με είχαν προειδοποιήσει: «Μην περάσεις ποτέ από ‘κει βράδυ. Τα φαντάσματα των πεθαμένων κυκλοφορούν γύρω από το νεκροταφείο και τρομοκρατούν τους περαστικούς. Κάποιοι πέθαναν από το φόβο τους! Μην περάσεις ποτέ από ‘κει!». Είχα όμως αργήσει και αν δεν ήθελα να φάω φυλακή έπρεπε να περάσω από το νεκροταφείο. Φαντασιοπληξίες των ντόπιων, σκέφτηκα, και πήρα το μονοπάτι.

Το σκοτάδι ήταν πυκνό. Το φεγγάρι ψηλά, φέτα. Το βήμα μου γρήγορο, πλησίαζα στο νεκροταφείο. Ξαφνικά, διακρίνω από μακριά δύο λευκές φιγούρες μπροστά στο νεκροταφείο. Μειώνω ταχύτητα και πλησιάζω. Οι φιγούρες διακρίνονται καλύτερα τώρα. Ακούω και ψιθύρους. Φαντάσματα; Έσβησα αμέσως τη σκέψη από το μυαλό μου και προχώρησα. Δεν υπάρχουν τέτοια πράγματα. Και στο κάτω-κάτω, τι θα μου κάνουν; Ακόμα κι αν υπάρχουν, αερικά είναι, μόνο να με τρομάξουν μπορούν. Ε, δεν θα τρομάξω. Ξανατάχυνα το βήμα και πλησίασα. Σε λίγο ήμουν δίπλα τους. Καλησπέρα συνάδελφε! Αργοπορημένος; είπε ο ένας. Καλησπέρα! Ναι, τρέχω να προλάβω το βραδινό προσκλητήριο! Καληνύχτα παιδιά!

Ήταν δύο ναύτες. Επέστρεφαν κι αυτοί στη μονάδα τους και είχαν πάρει το ίδιο μονοπάτι. Έφτασα στο λόχο έγκαιρα και όλο το βράδυ γελούσα με τη σύμπτωση και την περιπέτεια που μου σκάρωσε η τύχη!

Στα αυτιά ενός παιδιού δέκα ετών, αυτή η ιστορία ακούστηκε θαυμαστή. Ένα υπέροχο παράδειγμα θάρρους, ορθολογισμού, καθαρότητας πνεύματος, νηφάλιας κρίσης, και λήψης γρήγορης και σωστής απόφασης σε μια δύσκολη στιγμή! Η ιστορία καρφώθηκε στη μνήμη μου σαν βέλος. Σφηνώθηκε όπως κάποιες φορές συμβαίνει με εμπειρίες που φαίνονται ασήμαντες, αλλά μπορούν να καθορίσουν τη ζωή σου.

Πολλές παρόμοιες ιστορίες ακολούθησαν. Όλες θαυμαστές, αλλά κυρίως απόλυτα λογικές. Ο άνθρωπος αυτός πράγματι καθόρισε τη ζωή μου. Και ίσως την καθορίζει ακόμη, αφού η επανακαλωδίωση (rewiring) του εγκεφάλου μου που προκάλεσε, λειτουργεί ακόμα. Και προκαλεί επανακαλωδίωση και σε άλλους.

Αυτός ο άνθρωπος πέθανε πριν από οκτώ χρόνια. Αλλά ζει ακόμη στις συνάψεις μου.

Αφήστε σχόλιο