Είναι πράγματι εντυπωσιακό πόσο παιδιά μπορεί να είναι τα παιδιά. Αναμασούν εύκολα ό,τι τους δώσουν. Μιμούνται συμπεριφορές, εκφράσεις, ακόμα και συναισθήματα. Χρησιμοποιούν το πάθος τους λάθος.
Ίσως το μεγαλύτερο πρόβλημα της ελληνικής παιδείας είναι ότι δεν βγάζει ώριμους ανθρώπους μετά το λύκειο. Ίσως ο «ώριμος νέος» να είναι σημαντικότερο από τον «σκεπτόμενο νέο».
Στη σημερινή γενική συνέλευση της Σχολής ρίχτηκαν «χύμα» απροσδιόριστες έννοιες: διάσπαση πτυχίου, εντατικοποίηση σπουδών, σύνδεση με την παραγωγή. Ευτυχώς υπήρξαν και φωνές λογικές, πρακτικές, προσγειωμένες.
Λύπη και αισιοδοξία είναι τα συναισθήματα που άφησε αυτή η συνέλευση.
Ίσως βγεί κάτι καλό απο την ιστορία αυτή…Μπορεί οι φοιτητές πλέον να κατανοήσουμε πως μας ενώνουν περισσότερα απο όσα μας χωρίζουν.
Και τότε οι σύλλογοι φοιτητών θα αποκτήσουν ουσιαστικό ρόλο και αρκετή δύναμη.Μέχρι τότε…καληνύκτα