Το φλάουτο κελαηδούσε. Η κιθάρα τραγουδούσε. Το φλάουτο έτρεχε. Η κιθάρα το κυνηγούσε. Το φλάουτο κρύφτηκε. Η κιθάρα το έψαχνε. Το φλάουτο χόρευε. Η κιθάρα το ακολουθούσε. Το φλάουτο ορμούσε. Η κιθάρα βουτούσε. Το φλάουτο μοιρολογούσε. Η κιθάρα βογκούσε. Το φλάουτο έτρεμε. Η κιθάρα το παρηγορούσε.
Λίγοι είχαμε την ευκαιρία εχθές το βράδυ να απολαύσουμε μια μάχη ανάμεσα σε δύο όπλα, δυνατά, επικίνδυνα, αιμοβόρα: ένα φλάουτο και μία κιθάρα. Οι μαχητές-χειριστές τους τους φέρθηκαν ωραία, άξια, με σεβασμό. Τα όπλα σίγησαν. Οι ακροατές διαλύθηκαν ήσυχα με τις κλαγγές κρεμασμένες στ’ αυτιά τους. Και μια σταγόνα αίμα από μια αμυχή στα αμυγδαλοειδή σώματά τους.