Τελικά, οι φοιτητές αποδείχτηκαν κατώτεροι των περιστάσεων. Η στάση τους ήταν αμυντική. Χωρίς επιχειρήματα, χωρίς κοινό μέτωπο. Χωρίς να ξέρουν τι ακριβώς να ζητήσουν. Κοινό μυστικό ήταν ότι το μόνο που ενδιέφερε ήταν η διπλή εξεταστική. Και την πήραν. Και πανηγύρισαν σαν να κέρδισαν τον κόσμο. Μέχρι εκεί έφτασαν οι προσδοκίες σας; Αυτό είναι το όραμά σας για το ελληνικό πανεπιστήμιο; Είστε πραγματικά ευχαριστημένοι με αυτό που «πετύχατε»;
Η εντύπωση που έμεινε ήταν ότι οι φοιτητές είναι εγκλωβισμένοι. Στις επιλογές τους, στις αποφάσεις τους, στις πρακτικές που τους επέβαλαν άνωθεν. Και τώρα πληρώνουν τα σπασμένα.
Παιδιά, αφήστε τα μικροκομματικά και στρωθείτε να φτιάξουμε μαζί μια καλύτερη σχολή.
Άραγε η αποτίμηση της επαναστατικής γυμναστικής είχε θετικό αποτέλεσμα;;; Θα πάρομε καμμιά ψήφο παραπάνω στις δημοτικές;;; Μήπως θα ήταν καλύερα να κάνομε και καμμιά κατάληψη περί Οκτώβριο, Νοέμβριο για να δέσει καλύτερα το γλυκό;;;;
Η πείρα με δίδαξε ότι ό λογαριασμός αργεί να φθάσει, και μιλώ τώρα για τα νέα παιδιά, και καλείσαι να τον πληρώσεις στο πολλαπλό. Και ο κριτής είναι πολύ σκληρός. Είσαι ΕΣΥ.
Δ.Τ.
Αγαπητέ Διονύση, ο μεγαλύτερος και αυστηρότερος κριτής είναι πάντα ο εαυτός μας. Κι εγώ λυπάμαι για τα παιδιά. Λυπάμαι μήπως κάποτε πουν: «δεν άξιζε…».