Ετικέτα: #Κορυφαίοι Έλληνες Πεζογράφοι του 20ου Αιώνα

Αστροφεγγιά του Ι. Μ. Παναγιωτόπουλου

βαθμολογία: 4 από 5 αστέρια

Η Ελλάδα του Μεσοπολέμου μέσα από τα μάτια ενός νέου ευαίσθητου, συνεσταλμένου, πληγωμένου. Εξαιρετικές περιγραφές -αυτή της Μικρασιατικής Καταστροφής είναι από τις ομορφότερες που έχω διαβάσει. Όνειρα κατεστραμμένα, κοινωνική αδικία, φτώχεια, συντριβή. Και η ζωή η ίδια λυγίζει από την αρρώστια. Η φυματίωση νικά. Ο θάνατος θριαμβεύει φρικτά. Τα νιάτα μαραίνονται πρόωρα στο βούρκο της αθλιότητας.

Ένα υπέροχο μυθιστόρημα!

Goodreads

Συνέχεια ανάγνωσης

Η μενεξεδένια πολιτεία είναι μια πολιτεία παρακμιακή, μια πολιτεία που χάνει την αίγλη της, μια πολιτεία που απομυζά σαν αδηφάγο τέρας το σφρίγος των κατοίκων της. Είναι η Αθήνα. Ο Μελέτης Μαλβής, ένας απόκληρος δικηγόρος ζει σ΄ αυτή την πολιτεία. Η κοκέτα γυναίκα του, η Όλγα Βέλμερη τον παράτησε νωρίς με δύο παιδιά, τον Ορέστη, σκληρό, γεμάτο μίσος για όλους, και τη Σοφία, ένα καλοκάγαθο κορίτσι. Ο Γιάννης Μαρούκης, μπλέκει στα πλοκάμια μιας συγκυρίας, και βρίσκεται να ζει σε αυτή την οικογένεια, ως βοηθός δικηγόρου.

Ο Τερζάκης γράφει παραστατικά. Οι περιγραφές είναι τουλάχιστον υπέροχες. Ο ψυχισμός των ηρώων παρατίθεται ατόφιος, χωρίς δισταγμούς. Η γλώσσα πλούσια, συχνά ποιητική, με αρκετούς ναυπλιώτικους ιδιωματισμούς.

Ένα όμορφο μυθιστόρημα, χαρακτηριστικό του ύφους των συγγραφέων στην Ελλάδα των αρχών του περασμένου αιώνα.

Η μενεξεδένια πολιτεία
Άγγελος Τερζάκης
Εκδόσεις Βιβλιοπωλείον της Εστίας 1937
(25η έκδοση 2011)
Το Βήμα 2011
Σελίδες 295

Συνέχεια ανάγνωσης

Ο Ιάκωβος Καμπανέλλης, ο μεγάλος Έλληνας θεατρικός συγγραφέας, έγραψε το Μαουτχάουζεν, το μοναδικό του πεζογράφημα, το 1963. Σε αυτό το έργο εξιστορεί τις εμπειρίες του στη διάρκεια των δύο ετών (1943-1945) κράτησής του στο στρατόπεδο συγκέντρωσης Μαουτχάουζεν. Διαβάζοντας το βιβλίο είναι αναπόφευκτη η σύγκριση με το Εάν αυτό είναι ο άνθρωπος του Primo Levi. Ο Levi γράφει παγερά, απόκοσμα, σαν από άλλον πλανήτη, χωρίς συναίσθημα. Καταγράφει γεγονότα με την αμείλικτη διαφάνεια ενός φωτογραφικού φακού.

Ο Καμπανέλλης γράφει ανθρώπινα. Πονάει, θλίβεται, πικραίνεται, μισεί, εκδικείται, ερωτεύεται. Αναδεικνύει τη δύναμη της ανθρώπινης αξιοπρέπειας μέσα από τη δαντική κόλαση των Ες Ες. Οι μαρτυρίες των βασανισμών αναρίθμητες, ο θάνατος -καλύτερα η διαρκής ανάσα του Χάρου στο σβέρκο σου- μόνη σίγουρη καταφυγή, η εξαθλίωση μόνιμος συνοδοιπόρος σε μια πορεία εκμηδένισης της προσωπικότητας. Κι όμως, η ζωή δεν χάνει τη φλόγα της, σαν το φύτρο του αγριόχορτου που ξεπροβάλει μέσα από την παγωνιά του χιονιού. Κι ο έρωτας διαποτίζει κάθε σημείου αυτού του φρικτού στρατοπέδου, που η στάχτη από τα καμένα κορμιά είναι περισσότερη κι από το χώμα.

Κι όμως αυτές οι Κυριακές ήταν οι μέρες του έρωτα στο Μαουτχάουζεν.

Το αλληλοκοίταγμα επί ώρες ατέλειωτες ανέβαζε στα μεγάλα και βαθιά μάτια την επιθυμία σ’ όλη της την ιερότητα και το σπαραγμό.

Κι ένιωθες ένα τράνταγμα στα πόδια, έτσι σαν κάποιος χωμένος βαθιά μέσα στη γη να βροντούσε ένα θεόρατο ταμπούρλο.

Αν οι φράχτες ξαφνικά φεύγανε… άντρες και γυναίκες θα χιμούσαν για μια λυσσασμένη αλληλαρπαγή.

Τα μισοπεθαμένα κοκαλιάρικα σώματα θα κυλιούνταν αγκαλιασμένα πάνω στα χόρτα και στα χώματα, θα πονούσαν, θα σκούζανε, θα πεθαίνανε…

Μαουτχάουζεν
Ιάκωβος Καμπανέλλης
Κέδρος 1981 (24η έκδοση 2011)
Το Βήμα 2012

Συνέχεια ανάγνωσης

Είναι μεγάλη τύχη σ’ αυτή τη ζωή να βρίσκεις έναν άνθρωπο σαν τη Λωξάντρα. Ένα ιστιοφόρο με πάντα φουσκωμένα τα πανιά. Ένα καταφύγιο σε κάθε δύσκολη στιγμή. Έναν άνθρωπο-στύλο που τα βάζει με όλους, ακόμα και με την Παναΐα. Όταν η Λωξάντρα κάνει τάμα στην Μπαλουκλιώτισσα, η Παναγία τρομάζει. Και πάντα της κάνει το χατήρι!

Η Λωξάντρα είναι ένα πανανθρώπινο σύμβολο του ελληνισμού της Πόλης, ένας θηλυκός Καπετάν-Μιχάλης, μια Γυναίκα-Μάνα-Γιαγιά της Ανθρωπότητας. Η Μαρία Ιορδανίδου, μέσα από αυθεντικούς διαλόγους, τη γλώσσα της Πόλης (αμάλγαμα ελληνικών και τουρκικών) και χαρακτήρες συναρπαστικούς, ζωντανεύει την περίοδο μέχρι τον Α’ Παγκόσμιο Πόλεμο. Η Λωξάντρα, αν και μισεί τα «αγαρηνά σκυλιά» (που τα βλέπει σαν ένα μακρινό καιρικό φαινόμενο που δεν την ακουμπά), είναι φίλη με όλους τους Τούρκους της Πόλης, τους Κούρδους, τους Αρμένηδες.

Ένας άνθρωπος που σταύρωνε και διαολόστελνε τους πάντες, ακόμα και τα σκυλόγατα, ακόμα και τα αερικά. Ένας άνθρωπος που δέχεται τη ζωή όπως είναι, γιατί «έτσι είναι». Ένας άνθρωπος που με όπλο την κουτάλα της κουζίνας μοιράζει εντολές και ρουφάει τη ζωή όπου κι αν πατάει τα πόδια της.

Είμαι τυχερός που γνώρισα τη Γιαγιά, μια Λωξάντρα Κρητικιά.

Λωξάντρα
Μαρία Ιορδανίδου
Βιβλιοπωλείον της Εστίας 2010
Το Βήμα 2011

Συνέχεια ανάγνωσης