Ετικέτα: Καζαντζάκης

Ασκητική του Νίκου Καζαντζάκη

βαθμολογία: 5 από 5 αστέρια

Είμαι ένας Στρατιώτης, από τότε που άρχισε να μυρμηγκιάζει το μυαλό μου. Πολεμούσα άναρχα, χωρίς μέθοδο. Όμως λευτερώθηκα. Βρήκα το Λοχαγό μου. Υποτάχτηκα στις διαταγές του. Ορκίστηκα πειθαρχία. Και πια είμαι λεύτερος. Μάχουμαι με συγκεκριμένο σχέδιο. Εχτελώ διαταγές πιστά. Και οι νίκες πληθαίνουν. Μετά από κάθε μάχη δίνω αναφορά στο Λοχαγό μου: “Έτσι μού φανερώθηκε οχτρός. Αυτό έπρεπε να κάνω. Εκείνο μπόρεσα να κάνω. Έτσι λογίζουμαι να κάνω την άλλη φορά”. Αναφέρω ζωηρά, λιτά, με τις λέξεις που μ’ έμαθε ο Λοχαγός μου. Συσστρατεμένος κι εγώ στον ανήφορο, για να λυτρώσουμε το Μεγάλο Στρατηγό, για να λυτρωθούμε!

Goodreads

Συνέχεια ανάγνωσης

Αναφορά στον Γκρέκο του Νίκου Καζαντζάκη

βαθμολογία: 5 από 5 αστέρια

Ένα από τα ωραιότερα βιβλία που έχω διαβάσει. Μεστό, γεμάτο. Κάθε παράγραφος μια ξεχωριστή ιστορία. Αυτάρκης, αυτούσια. Κάθε λέξη ένα σκληρό καρύδι, που πρέπει να το σπάσεις για να γευτείς το νόημά της. Διάβασα αυτό το βιβλίο πριν από 15 χρόνια και το ξαναδιάβασα με το ίδιο δέος, όπως την πρώτη φορά.

Ο Καζαντζάκης δίνει αναφορά στο μεγάλο στρατηγό, το μεγάλο Έλληνα που ξεπέρασε τα όριά του, έφτασε όπου δεν μπορούσε, παρατέντωσε το δοξάρι και το έσπασε. Δίνει αναφορά πολέμου, με θάρρος, χωρίς μισόλογα, με θεϊκή τρομάρα. Ένα βιβλίο-διαθήκη του Καζαντζάκη στην ανθρωπότητα.

Goodreads

Συνέχεια ανάγνωσης

Οι Αδερφοφάδες του Νίκου Καζαντζάκη

βαθμολογία: 5 από 5 αστέρια

Ο Νίκος Καζαντζάκης, ο μεγαλύτερος Έλληνας συγγραφέας της εποχής μας, στήνει ένα μυθιστόρημα με όλα τα στοιχεία της κοσμοθεωρίας του: Θεός, Μαμωνάς, Χριστός, Άνθρωπος, κομμουνισμός, έρωτας, θάνατος. Η συνταγή που δένει όλα αυτά τα στοιχεία μαζί είναι η Ευθύνη και ο συνεχής Αγώνας για να σταθεί ο Άνθρωπος στα πόδια του και να τελέψει το μεγάλο βάρος: να μη ντροπιαστεί! Οι χαρακτήρες -σε όποια πλευρά κι αν βρίσκονται- γίνονται μεγαλειώδεις, οι περιγραφές ζωντανεύουν, τα οράματα μπλέκουν με την πραγματικότητα και ο Άνθρωπος γίνεται Θεός. Η σκληρή, χωματένια, στεγνή κρητικιά γλώσσα που διατρέχει όλο το κείμενο (πολύ λιγότερο βέβαια από άλλα έργα του συγγραφέα) τού προσδίδει ένα ανυπέρβλητο χαρακτηριστικό: κάνει τις ιδέες αθάνατες, πάει να πει: ανθρώπινες.

Με δυσκολία διαβάζεται το βιβλίο: οι λέξεις φέρουν ένα ειδικό βάρος που πρέπει να σηκώσεις ως πάνω για να ξεζουμίσεις το νόημά τους. Τα τραχιά, απογυμνωμένα συναισθήματα μπουκώνουν την ψυχή που πλαντά. Τα πανανθρώπινα πάθη, η προαιώνια ταλάντεψη της μαϊμουδένιας καρδιάς ανάμεσα στο καλό και το κακό κάνουν το σπλάχνο του αναγνώστη να βογκά. Και σε πολλά σημεία τα μελίγγια ξεστελιώνονται και αφήνουν κρουνούς τα δάκρυα να τρέχουν.

Goodreads

Συνέχεια ανάγνωσης