Σήμερα ήταν όμορφη μέρα. Λιακάδα και όλη η Γάνδη είχε βγει έξω και λιαζόταν. Οι πεζόδρομοι γεμάτοι. Ποδήλατα παντού. Κρουαζιέρες στον ποταμό. Λουλούδια ανθισμένα παντού.
Πήγα στον καθεδρικό του Sint Baafs (αγγλιστί Saint Bavo, ελληνιστί Άγιος Μπάφος;!). Είναι ένας ναός που άρχισε να χτίζεται τον 10ο αιώνα και έκτοτε έγιναν διάφορες προσθήκες και επεκτάσεις για να πάρει τη σημερινή του μορφή τον 16ο αιώνα. Κυριαρχεί ο γοτθικός ρυθμός στην αρχιτεκτονική και η μπαρόκ εσωτερική διακόσμηση. Ο ναός είναι γνωστός για τον πολύπτυχο πίνακα του van Eyck Η λατρεία του μυστικού αμνού (αντίγραφό του εκτίθεται σήμερα) και για έναν πίνακα του Rubens. Και οι δύο είναι πράγματι εντυπωσιακοί.
Γύρισα όλο το ναό. Γεμάτος μαυσωλεία και κενοτάφια. Παντού αρχιεπίσκοποι. Μαρμάρινα αγάλματα, ξύλινα γλυπτά, πίνακες. Κάθισα για λίγο σε μια καρέκλα και απόλαυσα το θέαμα. Αχανής η έκταση του ναού. Βαριά η διακόσμηση. Υπερβολική. Η οροφή πανύψηλη. Οι γοτθικές αψίδες με γραμμές που σε καθοδηγούν. Σου δείχνουν το δρόμο. Η μουσική υποβλητική ακουγόταν υποχθόνια από τα μεγάφωνα: Carmina Burana. Ένιωσα όλο αυτό το βάρος να με πλακώνει. Άρχισα να νιώθω ασφυκτικά. Έκλεισα τα μάτια και ένιωσα μικρός. Αδύναμος. Ανίσχυρος. Μόνος. Μια κουκκίδα. Ένιωσα ένα τίποτα μπροστά στα μάτια του Θεού. Ένα φθαρτό δημιούργημα, εύθραυστο. Ένιωσα το δέος του Θεού!
Ναι, αυτό είναι ο σκοπός. Ο άνθρωπος να νιώσει μικρός. Να νιώσει ανίσχυρος μπροστά στον Παντοδύναμο. Να βρεθεί στον Οίκο του Θεού και να συνειδητοποιήσει την παροδικότητά του μπροστά στην αιωνιότητα. Να σκύψει μπροστά στη δύναμη του Δημιουργού. Να συντριβεί η προσωπικότητά του μπροστά στο άτεγκτο βλέμμα του Μεγάλου Πατέρα.
Κάπως έτσι πρέπει να ένιωθε ο άνθρωπος που έμπαινε σε ένα τέτοιο οικοδόμημα. Έπρεπε να νιώσει μικρός και ανώριμος. Έπρεπε να αφεθεί στην αγκαλιά ενός Πατέρα. Να παραδώσει ψυχή και σκέψη σε έναν Προστάτη. Και βέβαια, στους αντιπροσώπους Του στη Γη: το ιερατείο. Όσο το σκέφτομαι τόσο συνειδητοποιώ πόσο σατανικά ευφυής είναι η σκευωρία της εφεύρεσης της θρησκείας.
*smiles