Πολλές αντιρρήσεις, αγανάκτηση και σκωπτικά σχόλια προκάλεσε η απονομή του Βραβείου Νόμπελ Ειρήνης στην Ευρωπαϊκή Ένωση για το 2012. Δεν άκουσα καμία ψύχραιμη άποψη, ούτε καμία εμπεριστατωμένη κριτική. Όλοι συγχέουν τη σημερινή οικονομική κατάσταση, την παγκόσμια κρίση, με την πολιτική ανικανότητα, την ατολμία και την έλλειψη οράματος -από τα οποία ομολογουμένως πάσχει η Ευρώπη- για την έξοδο από τη δίνη της ύφεσης.
Όμως, η Ευρωπαϊκή Ένωση δεν πήρε Νόμπελ Οικονομικών, Νόμπελ Ειρήνης πήρε. Γιατί να μπερδεύουμε τα πράγματα; Γιατί η δυσαρέσκειά μας -που την κατανοώ- πρέπει να σβήνει όλες τις προσπάθειες που έχουν κάνει οι λαοί της Ευρώπης για την Ειρήνη; Γιατί η οικονομική μας κατάσταση να μας κάνει τόσο κοντόφθαλμους; Γιατί η προσωρινή έλλειψη έμπνευσης να ακυρώνει τα τεράστια βήματα των λαών προς τη συμφιλίωση; Η πορεία αυτή ξεκίνησε πριν από αιώνες και συνεχίζεται. Τα προβλήματα που παρουσιάζονται κατά καιρούς, τα μικρά πισωγυρίσματα, οι προσωρινές ανεπάρκειες δεν πρέπει να μας στρέφουν ενάντια σε αυτή τη συνεχή προσπάθεια.
Προσωπικά πιστεύω στη φιλία των λαών, στη συνεργασία, στην αμοιβαία ανοχή, στη συνοχή, στο σεβασμό του διαφορετικού. Η διαφορετικότητα ομορφαίνει τη ζωή μας. Πιστεύω ότι οι λαοί μπορούν να ζήσουν ειρηνικά, χωρίς πολέμους, χωρίς βία. Ο δρόμος δεν είναι εύκολος. Αλλά η Ευρώπη έχει κάνει σημαντική δουλειά προς αυτή την κατεύθυνση. Σίγουρα πρέπει να γίνουν κι άλλα. Και το Βραβείο Νόμπελ Ειρήνης είναι μια αναγνώριση αυτών των προσπαθειών.
Μια πολλή καλή ανάλυση του θέματος δημοσιεύτηκε στο περιοδικό The New Republic από τον Paul Berman με τίτλο How Europe Earned Its Nobel Peace Prize.
Συνέχεια ανάγνωσης