Ένας σεισμός είναι πάντα τρομερός. Όπως κάθε φυσική καταστροφή. Όπως κάθε φυσικό φαινόμενο, μικρό ή μεγάλο. Τρομερό όταν σου συμβαίνει γιατί νιώθεις ανήμπορος να αντιδράσεις. Οι δυνάμεις που αναπτύσσονται και δρουν γύρω σου είναι γιγάντιες. Άλλωστε μόνο ένας γίγαντας σαν τον Εγκέλαδο θα μπορούσε να σείει τη γη συθέμελα. Τρομερό όταν συμβαίνει σε άλλους γιατί νιώθεις την κρυφή, υποχθόνια γλύκα του απόμακρου παρατηρητή, την αυτοσυντηρητική ικανοποίηση της απρόσμενης καλοτυχίας, την αυτάρεσκη βολή της ησυχίας σου.
13:30 (περίπου): Η Χιονούλα άρχισε να είναι ανήσυχη. Περίεργη συμπεριφορά, είπα. Δεν έδωσα σημασία. Άρχισε να γίνεται όλο και πιο ανήσυχη. Κοιτούσε από την μπαλκονόπορτα. Μήπως θέλει να βγει έξω; Αλλά γιατί με τέτοιο κρύο; Άρχισε να κλαίει. Την πήρα αγκαλιά, την απομάκρυνα από το μπαλκόνι. Συνέχισε να κλαίει για λίγο ακόμη και μετά σταμάτησε.
13:35: Σεισμός 6,7 μεταξύ Κυθήρων και Χανίων. Πολύ ισχυρός. Αισθητός στην κεντρική και ανατολική Μεσόγειο. Στη Θεσσαλονίκη έγινε ελάχιστα αντιληπτός. Εγώ δεν κατάλαβα τίποτα.
Ένας σεισμός είναι πάντα τρομερός. Όπως κάθε φυσική καταστροφή. Όπως κάθε φυσικό φαινόμενο, μικρό ή μεγάλο. Τρομερό όταν νιώθεις ότι θα συμβεί και δεν σε ακούει κανένας, όταν νιώθεις ότι κάτι κακό θα γίνει, αλλά δεν ξέρεις πού. Τρομερό όταν το αισθάνεσαι να πλησιάζει και δεν μπορείς να κάνεις τίποτα για να το αποτρέψεις. Το μόνο που θέλεις είναι να ειδοποιήσεις κι άλλους και να φύγεις μακριά.
Σκέπτομαι αν η Χιονούλα είδε για μια στιγμή τον Εγκέλαδο να κουνάει τα θεμέλια της γης. Πρέπει να ήταν τρομακτικός. Ένας γίγαντας μόνο τρομακτικός μπορεί να είναι. Θυμάμαι πριν από αρκετά χρόνια τη Φαίη. Κι αυτή τον είχε δει κάποια στιγμή. Και μας είχε προειδοποιήσει.
Ίσως οι γάτες γι’ αυτό να είναι τόσο ξεχωριστές. Ζουν ανάμεσα σε δύο κόσμους: τον πραγματικό και τον φανταστικό. Βλέπουν πρόσωπα και φάσματα ταυτόχρονα. Βιώνουν και την άλλη πλευρά. Οι γάτες και ο Καζαντζάκης με έμαθαν να μη φοβάμαι (τόσο πολύ) τον Εγκέλαδο.
Καλησπέρα.
Ο σεισμός δημιουργεί έναν παγωμένο τρόμο ότι ..ως εδώ είναι τέλος. Ενα ανήμπορο συναίσθημα παγιδευμένου ζώου που ξέρει ότι η πάσα αντίδραση είναι μάταιη..
Οι δικές μου γάτες καθόλου δεν αντέδρασαν, ουτε βλέφαρο δεν κούνησαν..την ώρα του σεισμού τρώγανε κιόλας..
Eγώ πάλι έχω μια περίεργη αίσθηση με το μυαλό μου, (όχι στο μυαλό μου ή της φαντασίας μου). Μιά αίσθηση παγίδευσης, δυσθυμίας πριν απο όλους τους σεισμούς που παιδιόθεν βίωσα. Λες να είμαι ..”γάτα” Marina μου; 🙂