Είναι λυπηρό να βλέπεις στις μέρες μας νέους ανθρώπους έρμαια της άγνοιας, ανυπεράσπιστα όργανα διαφόρων επιτηδείων, χειραγωγούμενα ανδρείκελα πονηρών εγκεφάλων. Λυπάμαι. Τόση γνώση συσσωρευμένη, τόση πληροφορία άπλετη, τόση πληροφόρηση διαθέσιμη, τόσες ευκαιρίες, τόσες δυνατότητες! Κι όμως τόση αγραμματοσύνη, τόση απαιδεψιά, τόση αδιαφορία, τόση παραίτηση! Νέοι άνθρωποι γερασμένοι από τις ίδιες τις πεποιθήσεις τους.
Αναρωτιέμαι αν όλα είναι θέμα παιδείας. Και βέβαια δεν εννοώ την εκπαίδευση, την απόκτηση δεξιοτήτων, την άσκηση ικανοτήτων. Μιλώ για τη διεύρυνση του Νου! Ένα τέτοιο σπουδαίο όργανο σαν τον εγκέφαλο έχει τεράστιες δυνατότητες. Αν τις αφήσεις ανεκμετάλλευτες μπορεί να οδηγήσουν σε μονοπάτια σκοτεινά.
Γνωρίζω ανθρώπους πανέξυπνους, χωρίς εκπαίδευση, με βαθιά κοινωνική παιδεία. Ανοιχτούς σε νέες ιδέες, ανατρεπτικούς. Γνωρίζω και ανθρώπους εκπαιδευμένους πολλά χρόνια, αλλά ανόητους, στενόμυαλους και βαλτωμένους.
Αναρωτιέμαι ποιο είναι χειρότερο κακό για την ανθρωπότητα: η αμορφωσιά ή η ανοησία; Για την ανοησία δεν μπορείς να κάνεις πολλά πράγματα («πώς να αυξήσεις τις συνάψεις ενός εγκεφάλου;»). Για την άγνοια όμως μπορείς να κάνεις πολλά. Προτιμώ μια κοινωνία παιδευμένη με έξυπνους και ηλίθιους ανθρώπους, παρά μια κοινωνία απαίδευτη.