Πριν από 17 χρόνια, ένα γατάκι βρέθηκε πεταμένο σε έναν κάδο σκουπιδιών. Λιμοκτονούσε. Το μαζέψαμε. Το ταΐσαμε. Έγινε ένας μεγαλόσωμος γάτος. Πάντα πειναλέος, λες και ήθελε να μην ξανανιώσει ούτε για μια στιγμή την ανάσα του Χάρου στο σβέρκο του. Να μην ξανανιώσει ούτε για μια στιγμή τη θανατερή απειλή της πείνας. Την αποτρόπαιη άβυσσο του λιμού.
Έζησε 17 χρόνια. Έκανε απογόνους. Μεγάλωσε γατάκια. Μεγάλωσε και τα παιδιά μας. Πέρασε πολλά. Υπέφερε. Τελευταία είχε χάσει τον εγκέφαλό του. Την προσωπικότητά του. Δεν άκουγε. Δεν έβλεπε καλά. Είχε παραισθήσεις. Τα είχε «χαμένα». Γεράματα βαθιά. Χτες το πρωί έφυγε. Ήσυχα.
Ο Αλέκος μας ήταν ένα μοναδικό και καταπληκτικό γατί. Με ιδιαίτερο χαρακτήρα. Τρυφερός και φιλικός με όλους. Ομόρφυνε τη ζωή μας για 17 χρόνια. Σε ευχαριστούμε Αλέκο μας! Μας λείπεις!
🙂 Σίγουρα έζησε μια υπέροχη γατίσια ζωή!