Τριάντα επτά χρόνια από την ίδρυση του ΠΑ.ΣΟ.Κ. Οι ιστορικοί προσπαθούν να εξηγήσουν την πορεία του κόμματος και τη συμβολή του στη νεότερη ιστορία της δημοκρατίας μας. Οι υποστηρικτές νοσταλγούν. Οι αντίπαλοι κατηγορούν. Οι ονειροπόλοι αναπολούν.
Τα ερωτήματα που προκύπτουν είναι προφανή: Τι χρειάζεται ο τόπος; Τι πρέπει να γίνει; Μας λείπουν οι ηγέτες; Μας λείπει η ιδεολογία;
Οι ηγέτες πέθαναν, τουλάχιστον οι μεγάλοι. Πάνε οι εποχές που ένας άνθρωπος καθόριζε τύχες λαών, μιλούσε και οι απεργίες σταματούσαν, καθοδηγούσε και ενέπνεε τον πολίτη. Κωνσταντίνος Καραμανλής ο Πρεσβύτερος, Ανδρέας Παπανδρέου, Κολ, Μιτεράν. Πάνε. Ίσως, ο μόνος εναπομείνας μεγάλος ηγέτης είναι ο Ομπάμα.
Οι ηγέτες πέθαναν και οι ιδεολογίες πνέουν τα λοίσθια. Ο κομμουνισμός κατέρρευσε, ο άκρατος καπιταλισμός οδήγησε στις φούσκες και ο συνδυασμός τους, ο κομμουνισμός με τον ασύδοτο καπιταλισμό της Κίνας, φαντάζει σαν τον μεγάλο κινεζικό δράκο να απειλεί την ανθρωπότητα.
Τι μας λείπει λοιπόν; Η απλή λογική. Ο κοινός νους. Ο ηγέτης χωρίς κοινή λογική μπορεί να γίνει τύραννος. Και η ιδεολογία που της λείπει η υλοποίηση καταντάει ηλίθια εμμονή.
Κοινή λογική λοιπόν. Κοινός νους. Ορθολογισμός. Χάσαμε το δρόμο. Μόνο με τη λογική μπορούμε να τον ξαναβρούμε. Ας κάνουμε τη λογική το νέο ηγέτη που θα μας εμπνεύσει μια νέα ιδεολογία. Παραγωγική, πρακτική, εφαρμόσιμη. Και τότε δεν θα χρειαζόμαστε ούτε ηγέτες, ούτε ιδεολογίες, ούτε επετείους.