Τέτανοι τρεις· ην μεν επί τρώματι τέτανος γένηται, πάσχει τάδε· αι γένυες πήγνυνται, και το στόμα διαίρειν ου δύναται, και οι οφθαλμοί δακρύουσι και έλκονται, και το μετάφρενον πέπηγε, και τα σκέλεα ου δύναται ξυγκάμπτειν, ουδέ τας χείρας, ουδέ την ράχιν· οκόταν δε θανατώδης η, το ποτόν και τα βρώματα, α πρότερον βέβρωκεν, ανά τας ρίνας ανέρχεται ενίοτε.
Η ιπποκρατική συλλογή περιλαμβάνει αρκετά βιβλία θεραπευτικού περιεχομένου. Πρόκειται για συλλογή διαφόρων συγγραφέων, από τις δύο μεγαλύτερες σχολές της ιατρικής της αρχαιότητας, της σχολής της Κω και της σχολής της Κνίδου. Είναι αμφίβολο αν ο Ιπποκράτης έγραψε κάποιο από αυτά τα βιβλία. Ακόμα και ο ιπποκρατικός όρκος (που λανθασμένα αναφέρεται ως όρκος του Ιπποκράτη) είναι ένα εμβόλιμο κείμενο, το οποίο φαίνεται άσχετο με την ιατρική των δύο σχολών. Η προσεκτική ανάλυσή του δείχνει ότι είναι μάλλον επηρεασμένο από την πυθαγόρεια φιλοσοφία. Για παράδειγμα, στον όρκο αναφέρεται ότι ο γιατρός ποτέ δεν πρέπει να χρησιμοποιήσει φάρμακο για τη θανάτωση ασθενούς ή για έκτρωση, και δεν θα χρησιμοποιήσει μαχαίρι για οποιαδήποτε θεραπεία. Αυτές ήταν θέσεις των Πυθαγόρειων, ενώ είναι γνωστό ότι τόσο στην Κω, όσο και στην Κνίδο έκαναν επεμβάσεις και εκτρώσεις.
Στα χέρια μου έπεσαν η «Ιατρική δεοντολογία» και η «Νοσολογία». Πολύ ενδιαφέροντα κείμενα. Στη «Δεοντολογία», θέματα ηθικής και συμπεριφοράς των γιατρών, όχι μόνο επιστημονικής, αλλά και επαγγελματικής/πελατειακής αναλύονται με ακρίβεια. Στη «Νοσολογία», η ομαδοποίηση και περιγραφή πολλών ασθενειών δείχνει τη συστηματική δουλειά των αρχαίων Ελλήνων γιατρών. Βέβαια, η αιτίαση όλων των νόσων με τις διαταραχές στη ροή του «φλέγματος» και της «χολής» σήμερα φαίνεται αστεία. Ωστόσο, η αξία των βιβλίων ως πρώτων συστηματοποιημένων αναφορών ιατρικής, που φώτιζε την ανθρωπότητα για αιώνες, είναι πολύ μεγάλη.