Ζητείται φιλότιμο! Πόσες φορές δεν έχω ακούσει ότι η λέξη «φιλότιμο» δεν υπάρχει σε άλλες γλώσσες; Πόσες φορές δεν έχω ακούσει πόσο εύθικτος, περήφανος και ανώτερος ηθικά, συναισθηματικά και νοητικά είναι ο Έλληνας; Πόσα ψέματα; Πόσα παραμύθια; Πόση αυτάρεσκη, αλαζονική, ηλίθια, συλλογική μονομανία;
Ζητείται φιλότιμο! Η κοινωνία μας αιμορραγεί. Αιμορραγεί σε ιδέες, σε αξίες, σε οράματα. Ξεχάσαμε να ονειρευόμαστε. Αποζητούμε μόνο το βόλεμα. Πάντα φταίει κάποιος άλλος. Ο γείτονας, ο απέναντι, ο άλλος, ο διαφορετικός. Ποτέ δεν φταίμε εμείς. Ποτέ!
Ζητείται φιλότιμο! Η αντίσταση, ιδεολογική, ορθολογική, έμπρακτη, αλλά και πνευματική, είναι φιλότιμο. Η φωτεινή διαφορά είναι φιλότιμο. Η ανάληψη των προσωπικών μας ευθυνών είναι φιλότιμο. Η αυτοκριτική, βαθιά, ριζική, γυμνή, είναι φιλότιμο.
Ζητείται φιλότιμο! Ευχαριστώ για το ράπισμα. Για το «ταρακούνημα». Για αυτή την πηγαία, λιτή, άγρια, όμορφη, ζωντανή, συγκλονιστική γλώσσα.
Ζητείται φιλότιμο! Κρατήσαμε τη λέξη και χάσαμε την ουσία της. Ας ξανανακαλύψουμε το νόημα, όλα τα νοήματα της ζωής, το Νόημα της ζωής. Ας ξεχάσουμε τη λέξη. Ας θυμηθούμε την ουσία που κάποτε πράγματι είχαμε. Κι ας δείξουμε στον κόσμο ότι η ουσία έχει μεγαλύτερη σημασία από τις λέξεις.