Wien Metallica concert, reporting:
Χτες έγινε η συναυλία του διάσημου heavy metal συγκροτήματος Metallica στη Βιέννη. Ο χώρος της συναυλίας ήταν μια τεράστια πλατεία (πιο πολύ με αλάνα έμοιαζε), η Rotundenplatz, μέσα στο αχανές πάρκο Prater (παλιός κυνηγότοπος των βασιλέων). Πριν από τους Metallica εμφανίστηκαν ένα μικρό συγκρότημα (δεν ξέρω ποιοι ήταν, δεν τους πρόλαβα κιόλας) και οι Black Sabbath με τον Dio. Η φωνή του Dio βέβαια δεν έδειχνε καθόλου ότι έχει φτάσει τα 60. Ο καιρός ήταν σχετικά καλός, με ελαφριά συννεφιά, αν και αργά το βράδυ έπιασε πάλι κρύο και ψιλόβροχο. Το πρόβλημα ήταν ο δυνατός αέρας, που «έπαιρνε» τον ήχο σε μερικές ριπές του.
Η σκηνή ήταν γιγαντιαίων διαστάσεων, καλά στημένη, ο φωτισμός καταπληκτικός και η ηχητική εγκατάσταση τέλεια. Ο ήχος ήταν πραγματικά κρυστάλλινος. Όλοι οι τόνοι ακούγονταν καθαρά και ούτε μία στιγμή δεν προκλήθηκε η αίσθηση της βαβούρας, όπως στις περισσότερες συναυλίες, ιδίως τέτοιας μουσικής. Τα μπάσα δυνατά, σε διαπερνούσαν και σε δονούσαν (το κινητό μου συντονιζόταν και νόμιζα ότι ήταν η δόνηση). Ως λάτρης των χαμηλών τόνων, το ευχαριστήθηκα πολύ. Οι ψηλοί τόνοι απλοί και κατανοητοί, χωρίς να σού παίρνουν τα αυτιά. Οι κιθάρες έδωσαν ρέστα. Η δε ντραμς «στήριζε» τα άλλα όργανα που «πατούσαν» πάνω της σε τρελούς ρυθμούς.
Οι Metallica βγήκαν στις 21:00 και έπαιζαν 2,5 ώρες α-στα-μά-τη-τα. Έπαιξαν παλιά και νέα τραγούδια και ξεσήκωσαν τον κόσμο. Αν και οι Metallica είναι ίσως το μόνο heavy metal συγκρότημα με τόσο promotion (όπου σταθείς και όπου βρεθείς για αυτούς θα ακούσεις), δεν παύουν να είναι σπουδαίοι μουσικοί. Ως Αμερικανοί, έχουν το marketing στο αίμα τους και ξέρουν να πουλάνε τη δουλειά τους. Ωστόσο, και εδώ ισχύει ότι αν το προϊόν είναι μάπα, όση διαφήμιση και να τού κάνεις δεν θα πουλήσει. Δεν μπορεί λοιπόν να μην αξίζουν και να έχουν τέτοια επιτυχία. Και οι καλοί μουσικοί φαίνονται στις ζωντανές συναυλίες.
Ο James Hetfield ήταν βέβαια φανταστικός. Η γνωστή «άγρια» φωνή των Metallica έκανε το πλήθος να ουρλιάζει. Αν και ήταν βραχνιασμένος (όπως ο ίδιος είπε), δεν φάνηκε καθόλου. Μάλλον έκανε καλό στην απόδοσή του. Ο Lars Ulrich νομίζω ότι ήταν η ψυχή του συγκροτήματος. Τέτοια ταχύτητα, τέτοιος ρυθμός! Ούτε μία στεκιά χαμένη. Μεγάλος ντραμίστας. Ο Kirk Hammett μάς τρέλανε με τα σόλα του. Και όλες οι νότες πεντακάθαρες, χωρίς κούφιες πενιές, χωρίς παραπατήματα στα τάστα. Ο νέος μπασίστας τους, ο Robert Trujillo, είχε κάτι από latin, και στη φάτσα και στο παίξιμο. Απίθανη απόδοση, σε χαμηλές, αλλά και σε ψηλές νότες (σε κάτι σόλα, μού θύμιζε το παίξιμο του Μανώλη Χιώτη -ατυχής σύγκριση;). Γενικά: άσχετα με το είδος της μουσικής που παίζουν, και παρότι δεν είμαι ειδικός, αλλά ούτε και φανατικός θαυμαστής τους, οι Metallica είναι άριστοι μουσικοί. Ο ήχος τους είναι σαφής, προσεγμένος και διαπεραστικός. Η συναυλία άξιζε τα λεφτά της και με το παραπάνω.
Ο κόσμος ήταν πάρα πολύς -πατείς με πατώ σε (εδώ μιλάνε για 70.000 κόσμο). Η μπύρα έρεε άφθονη. Έβλεπες κάθε καρυδιάς καρύδι: παιδιά, εφήβους, γέρους, οικογένειες, μέταλλα, punk, φρικιά, κουστουμάτους, ό,τι θες. Στην αποχώρηση έπρεπε να υπερπηδήσεις μικρούς λόφους από σκουπίδια (μπουκάλια και τενεκεδάκια μπύρας) για να φτάσεις στην έξοδο.
Αφού μάς αποχαιρέτησαν (auf wiedersehen, you motherf*ckers), πήραμε το δρόμο της επιστροφής στα σπίτια μας. Διασχίζοντας τον παλιό βασιλικό κυνηγότοπο, μού ήρθε στο νου η ταινία Amadeus του Milos Forman. Αν ο Mozart ήταν παρών στη συναυλία, νομίζω ότι θα είχε χτυπηθεί πολύ άγρια, μα πάρα πολύ άγρια…
«Ουδέν νεώτερον από το μεταλλικό μέτωπο». Θα ανεβάσω ένα βιντεάκι μόλις το «βγάλω» από την κάμερα.