Καιρό περίμενα τη σημερινή ημέρα. Μία έκλειψη Ηλίου δεν είναι κάτι που βλέπεις κάθε μέρα. Σήμερα, λοιπόν, προετοιμάστηκα ψυχολογικά, πήρα τα σύνεργά μου και βγήκα για εξόρμηση. Μην φανταστείτε κανέναν εξειδικευμένο εξοπλισμό. Μια compact ψηφιακή κάμερα και ένα τζαμάκι οξυγονοκόλλησης. Είχα εφοδιαστεί όμως με το ισχυρότερο εργαλείο: τον ενθουσιασμό του ερασιτέχνη αστρονόμου! Εδώ που τα λέμε, ούτε καν ερασιτέχνης αστρονόμος δεν είμαι. Δεν έχω ούτε ένα τηλεσκόπιο. Όμως τι είναι αυτό που κάνει τελικά έναν άνθρωπο να κοιτάει ψηλά; Η ανάγκη να διακρίνει λεπτομέρειες των άστρων; Η επιθυμία να δει γαλαξίες; Μάλλον όχι. Αυτό που μας τραβάει προς τα άστρα είναι το άγνωστο, αυτό που δεν βλέπουμε. Αυτό το μυστηριώδες που σίγουρα υπάρχει, αλλά δεν μας αποκαλύπτεται. Και όσο καλύτερα κρυμμένο είναι, τόσο εξάπτει τη φαντασία μας.
Στις 12:30 λοιπόν έστησα την κάμερα σε ένα τρίποδο, ρύθμισα διάφραγμα και ταχύτητα, και τη γύρισα προς τον Ήλιο. Έπαιρνα φωτογραφίες συνέχεια. Τράβηξα πάνω από 150 φωτογραφίες σε 2 ώρες. Τη στιγμή της μέγιστης κάλυψης του ηλιακού δίσκου σταμάτησα για λίγο. Η θερμοκρασία είχε αρχίσει να πέφτει τα τελευταία 10 λεπτά. Ένα ελεφρύ αεράκι είχε σηκωθεί και έφερνε μαζί του λίγα αραιά σύννεφα. Στάθηκα και απόλαυσα τη μυσταγωγία της στιγμής. Προσπάθησα να γυρίσω το χρόνο μερικές χιλιετίες πίσω. Να φανταστώ τι μπορεί να ένιωθε ένας άνθρωπος που στα καλά καθούμενα μέρα-μεσημέρι χάνει το ήλιο. Η συντέλεια του κόσμου; Η οργή των θεών; Ένα πελώριο τέρας που τον καταβροχθίζει; Μήπως πέφτει ο ουρανός στο κεφάλι μας;
Πέρασαν όλα σαν φλας-μπακ από το μυαλό μου. Η Σελήνη άρχισε να φεύγει από τον ηλιακό δίσκο. Η ατμόσφαιρα άρχισε να ζεσταίνεται ξανά από τον ανοιξιάτικο Ήλιο. Η επόμενη ορατή από την Ελλάδα έκλειψη θα είναι στις 21 Απριλίου 2088. Να είμαστε καλά να την δούμε κι αυτήν…