Άσυλο

Το επίπεδο του πολιτισμού μιας κοινωνίας φαίνεται από τη συμπεριφορά της στις μειονότητες. Τελευταία ασχολούμαστε συνέχεια με εθνοτικές μειονότητες και ξεχνάμε τους αναπήρους. Και αυτοί είναι μειονότητα με πολλά προβλήματα, με ιδιαίτερες ανάγκες, με ιδιαίτερα χαρακτηριστικά. (Ανάπηροι είναι ο σωστός όρος. Δεν κατάλαβα ποτέ εξωραϊσμούς του τύπου «άτομα με ειδικές ικανότητες» και άλλες ανοησίες.)

Ντρέπομαι που ζω σε μια χώρα που ντρέπεται για τους αναπήρους της. Ντρέπομαι που φοβόμαστε τους αναπήρους μας. Ένας οδηγός ταξί ή αστικού λεωφορείου έχει το δικαίωμα να απαγορεύσει την είσοδο σε έναν τυφλό, επειδή έχει μαζί του τον σκύλο-οδηγό του, δηλαδή τα μάτια του. Τον τυφλώνει δεύτερη φορά.

Ντρέπομαι που ζω σε μια πόλη που όλοι παρκάρουν πάνω στις ράμπες για την ευκολότερη πρόσβαση αναπήρων με κινητικά προβλήματα.

Ντρέπομαι που είμαι μέλος μιας πανεπιστημιακής κοινότητας, ο Πρύτανης της οποίας αναγκάζεται να παρακαλεί τα μέλη της να σέβονται τους φοιτητές με αναπηρίες μέσα στην Πανεπιστημιούπολη. Το άσυλο καταρρακώνεται καθημερινά από εμάς τους ίδιους πρώτα.

Ντρέπομαι…