handicapΨάχνω για parking στο νοσοκομείο «Άγιος Παύλος». Κάνω κύκλους περίπου 20 λεπτά και σταματάω σε μια άκρη κλείνοντας άλλα δύο αυτοκίνητα. Περιμένω τους συνεργάτες μου για ένα ραντεβού μέσα στο αυτοκίνητο, ώσπου ένας ξεπαρκάρει ακριβώς δίπλα μου. Αμέσως ανάβω τη μηχανή και ξεκινάω να παρκάρω. Μόλις ελευθερώνεται η θέση κοκαλώνω: είναι θέση για ανάπηρους. Διστάζω, η πρόκληση είναι μεγάλη. Το σκέφτομαι λίγα δευτερόλεπτα και ένα άλλο αυτοκίνητο μπαίνει (ορμάει) και πιάνει τη θέση. Λίγο έλειψε να με χτυπήσει. Περιμένω να δω κάποιον με πατερίτσες, κάποιον ασθενή, κάποιον που να χρειάζεται πραγματικά τη θέση. Βγαίνει ένας νεαρός, αρτιμελής, με ένα mp3 player στ’ αυτιά. Ξαναμπαίνω στην προηγούμενη θέση μου και οικτίρω τον εαυτό μου. Μεγάλο πράγμα ο πειρασμός! Μπορεί να σε ρίξει πολύ χαμηλά. Εκείνα τα λίγα δευτερόλεπτα δισταγμού, αιωρήθηκα μεταξύ μιας θέσης παρκαρίσματος (βόλεμα) και αξιοπρέπειας. Καλά, τώρα το βλέπω έτσι. Τι θα έκανα όμως αν ο τύπος δεν είχε ορμήξει να πιάσει τη θέση;

Μια απάντηση στο “Seize that parking place!”

  1. Tα διλήμματα αυτής της εμβέλειας στην καθημερινή μας ζωή είναι πάρα πολλά.Εάν αλήθεια σε απασχολούν τόσο πολύ και τα σκέφτεσαι τόσο σοβαρά, είναι σαφές οτι με μαθηματική ακρίβεια κάποια μέρα θα κουράσεις όσο πολύ τον εγκέφαλό σου,που εάν σου επιτρέπουν να οδηγείς,θα δικαιούσαι και την προαναφερθείσα θέση παρκαρίσματος. 🙂

Αφήστε σχόλιο