Ένα καλό βιβλίο ή ένα καλό περιοδικό είναι πάντα κοντά μου στις ελεύθερες ώρες μου. Ωστόσο, και η καλή τηλεόραση μπορεί να με συντροφέψει, κάποιες στιγμές. Τι να πει κανείς όμως για trash TV; Μερικοί, όταν θέλουν να χαλαρώσουν παρακολουθούν ένα βραζιλιάνικο ή μεξικάνικο σήριαλ. Κάποια, πραγματικά, είναι πολύ χαλαρωτικά:
-Χουανίτα, θα γίνεις δική μου!
-Όχι, Αντόνιο, ποτέ!
-Θα το κάνεις, έστω για μία νύχτα!
-Καλύτερα να πεθάνω!
-Θα το κάνεις. Αλλιώς θα μάθουν όλοι ποιανού είναι το παιδί που έχεις στα σπλάχνα σου.
-Αντόνιο, πώς μπορείς να είσαι τόσο σκληρός;
-Χουανίτα, σ’ αγαπώ. Πάντα σ’ αγαπούσα. Κι εσύ έδωσες τον έρωτά σου στον Ροντρίγκο.
-Όχι, Αντόνιο. Ξέρεις, ότι δεν έγινε έτσι. Ο Ροντρίγκο με βίασε. Δεν του δόθηκα.
-Άτιμη! Τολμάς και λες τέτοια ψέματα! Όλοι ξέρουν ότι πήγες με τη θέλησή σου με τον Ροντρίγκο.
-Σε παρακαλώ Αντόνιο. Γιατί θέλεις να με καταστρέψεις;
-Θέλω να σε εκδικηθώ Χουανίτα. Ποτέ δεν θα σ’ το συγχωρήσω αυτό που μού έκανες!
-Δεν περίμενα να είσαι τόσο άκαρδος!
-Χουανίτα, η άκαρδη είσαι εσύ. Ήξερες για τον έρωτά μου. Αλλά έπεισες τον πλούσιο πατέρα σου να με διώξει από το εργοστάσιο.
-Δεν είναι έτσι. Η μητριά μου σε είχε διαβάλλει στον πατέρα μου.
Και άλλα πολλά τέτοια ωραία. Μερικές φορές, ο εγκέφαλός μου είναι τόσο φορτωμένος, που ένα τέτοιο σήριαλ είναι απαραίτητο. Μετά μια δύσκολη ημέρα, με οχτώ αναισθησίες, δύο ζώα στην εντατική, και μία καρδιοπνευμονική, λίγα λεπτά (δεν μπορώ να αντέξω περισσότερο) ενός μεξικάνικου σήριαλ, με κρατούν ξύπνιο (από τα γέλια), για να συνεχίσω την απογευματινή δουλειά στο σπίτι.
Καλύτερα, όμως, χαλαρώνω τα βράδια με ταινίες του Χόλυγουντ, κατά προτίμηση επιστημονικής φαντασίας και περιπέτειας. Ο λόγος είναι απλός. Τις παρακολουθώ και καταγράφω πόσες φορές παραβιάζονται οι νόμοι της Φύσης. Γιατί κάτι που έκανε ο ήρωας δεν θα μπορούσε να γίνει ποτέ εκτός Χόλυγουντ; Γιατί τα τέρατα που απειλούν την πρωταγωνίστρια δεν θα μπορούσαν ποτέ να υπάρξουν; Μερικά παραδείγματα:
1. Τεράστιες μεταλλαγμένες αράχνες, μεγέθους λεωφορείου έχουν διαφύγει από ένα εργαστήριο και απειλούν την πόλη. Ένας διάσημος εντομολόγος, καλείται από την κυβέρνηση να τις αντιμετωπίσει. Αυτός κινητοποιεί το FBI, την εθνοφρουρά και τις ειδικές δυνάμεις και η μάχη αρχίζει. Γιατί ποτέ μια αράχνη δεν θα μπορούσε να έχει τέτοιο μέγεθος; Απλά, γιατί δεν θα μπορούσε να σηκώσει το βάρος της. Τα αρθρόποδα έχουν εξωτερικό σκελετό από χιτίνη. Είναι πολύ βαρύς και άκαμπτος, γι’ αυτό και για να μεγαλώσουν σε μέγεθος, αποβάλουν κατά διαστήματα τον εξωσκελετό τους, αναπτύσσονται και τον ξανασχηματίζουν. Μία αράχνη σε μέγεθος λεωφορείου θα ζύγιζε πολλούς τόνους. Τα λεπτά πόδια της δεν θα μπορούσαν να στηρίξουν το σώμα της. Επίσης, δεν θα μπορούσε να τρέχει με μεγάλη ταχύτητα, γιατί θα χρειαζόταν τεράστιους μυς. Θα ήταν ένα αργοκίνητο πλάσμα που θα σερνόταν στο έδαφος. Και βέβαια ο πολλαπλασιασμός της θα ήταν πολύ αργός. Για να φτάσει σε τέτοιο μέγεθος θα έπρεπε να περάσουν χρόνια.
2. Ο King Kong. Ένας τέτοιος γορίλας, ύψους πολλών ορόφων, δεν θα μπορούσε ποτέ να στηριχτεί στα δυο του πόδια. Θα περπατούσε στα τέσσερα και τα πόδια του θα έπρεπε να είναι περίπου οκτώ φορές παχύτερα από του ελέφαντα. Θα ήταν δυσκίνητος, δεν θα μπορούσε να σκαρφαλώνει και βέβαια θα χρειαζόταν να τρώει ένα μικρό δάσος την ημέρα για να διατηρηθεί στη ζωή.
3. Ο Superman. Ίπταται, ρίχνει μια γροθιά σε ένα διαστημόπλοιο και το εκσφενδονίζει στο διάστημα, ενώ αυτός ακίνητος το παρακολουθεί. Κάθετε στις ράγες, προτάσσει το χέρι του και ακινητοποιεί ένα τρένο. Πού πήγε η αρχή διατήρησης της ορμής του Νεύτωνα; Την κατάπιε ο σεναριογράφος…
4. Ο σερίφης καταδιώκει τον ληστή, ο ληστής ξεφεύγει με ένα αεροπλανικό και ο σερίφης συγκρούεται με άλλα 257 αυτοκίνητα, πέφτει σε έναν γκρεμό και στο φινάλε της σκηνής παίρνει φωτιά. Για να αναφλεγεί η βενζίνη πρέπει οι ατμοί της να αναμιχθούν με αέρα σε αναλογία περίπου 1:15. Κάτι τέτοιο βέβαια δεν είναι απίθανο, αλλά με τέτοια τράκα θα είχε γίνει πολύ νωρίτερα. Και βέβαια δεν γίνεται με μια απλή ανατροπή αυτοκινήτου που βλέπουμε πολύ συχνά στον κινηματογράφο.
5. Ο καλός πυροβολεί με μια καραμπίνα και ο κακός εκτινάσσεται 5 μέτρα πιο πίσω. Η αρχή διατήρησης της ορμής εγγυάται ότι τα σκάγια θα προκαλέσουν την ίδια παρεκτόπιση στον άνθρωπο που προσπίπτουν, με αυτήν που προκάλεσαν στον άνθρωπο από τον οποίο εκτοξεύθηκαν. Έτσι, δεν μπορεί ο πυροβολών να μένει ακίνητος και ο πυροβολούμενος να δέχεται τέτοια δύναμη που να τον ρίχνει πίσω (κατά προτίμηση σε τζαμαρία).
Η πιο προσεγμένη σειρά από την άποψη της επιστημονικής σοβαρότητας ήταν μακράν το Start Trek. Beam me up, Spoky!
Μα Γιάννη, εξ’ου και ο όρος “επιστημονική φαντασία”! Μόνο στη σφαίρα της φαντασίας μας θα μπορούσαν να συμβαίνουν τέτοια μη-συμβατά με τη φυσική πράγματα ; )
Όσο για τη Χουανίτα με τον Αντόνιο, μου ήρθε η εξής σκήνη στο μυαλό: φαντάζεσαι στις κλινικές, την ώρα της αναισθησίας, να μιλούσες κάπως έτσι με έναν από τους συναδέλφους;
(-Φοιτητής 1: Με προδώσατε καθηγήτα! Όλα όσα μου υποδείξατε για το μέγεθος του τραχειοσωλήνα ήταν ένα αδυσώπητο ψέμμα!
-Γιάννης: Στάσου φοιτητή 1, μην απελπίζεσαι. Στα μάτια σου βλέπω να καθρεφτίζεται ακόμα η δύναμη της θέλησης! Μπορείς! Θα ξεπεράσεις τον οισοφάγο και θα βρεις την κλίση! Κλείσε τα μάτια και πίστεψε!
-Φοιτητής 1: Ω Μαρία της Γουαδελούπης, βοήθησε κι εσύ με τη χάρη σου!
κοκ…)
Σκέψου το λίγο (εγώ είμαι κάπως χάλια στο να τα γράφω αυτά), και είμαι σίγουρη ότι θα γελάσεις 😉
Α. μην παραλείψεις και τα χείλη που κινούνται ασυνάρτητα με τις λέξεις που ακούγονται!
Πολύ καλό! Όχι, τέτοιοι διάλογοι δεν ακούγονται, αλλά κάτι σαν το παρακάτω είναι αρκετά συχνό:
-Βλέπεις τη σχισμή (του λάρυγγα);
-Όχι.
-Τράβα τη γλώσσα πιο έξω. Τώρα;
-Δεν βλέπω τίποτα.
-Θέλεις φως;
-Καλό θα ήταν.
-Τώρα βλέπεις; Κράτα τον (τον τραχειοσωλήνα) καλύτερα. Όπως πιάνεις το μολύβι για να γράψεις.
-Έτσι;
-Ναι. Τώρα δώσε κλίση, προς τα πόδια.
-Δεν μπαίνει.
-Προσεκτικά. Μην σπρώχνεις με δύναμη. Δεν ανοίγουμε δικιά μας τρύπα. Το βάζουμε στην ήδη υπάρχουσα.
-Το έβαλα;
-Για να δω; Ναι μέσα είναι. Ωραία, τώρα δέσε το σταθερά να μην βγει.
“Δεν ανοίγουμε δικιά μας τρύπα”
LOL!!