Πόσες φορές δεν έχουμε δει ταινίες που αναφέρονται στην αρχαία ελληνική ιστορία; Πόσες φορές δεν έχουμε κριτικάρει τέτοιες ταινίες που «διαστρεβλώνουν» την ένδοξη ελληνική μας παράδοση; Πόσες φορές δεν έχουμε ξεσηκωθεί απαιτώντας να μην προβληθεί μια τέτοια ταινία; Ε, λοιπόν ήρθε η σειρά μας να δεχτούμε τέτοιες επιθέσεις. Ύστερα από τις διαμαρτυρίες των γειτόνων του FYROM για την ταινία «Αλέξανδρος», στην οποία φαίνεται ότι ο Μέγας Αλέξανδρος ήταν «Έλληνας» και όχι «Μακεδόνας», έρχονται οι Ιρανοί να διαμαρτυρηθούν για την ταινία «300».
Η Τεχεράνη λοιπόν χαρακτήρισε την ταινία «αντιιρανική». Ο σύμβουλος του προέδρου Μαχμούντ Αχμαντινεζάντ σε ζητήματα τέχνης, δήλωσε ότι η ταινία είναι προσβολή για τον περσική κουλτούρα και καταδίκασε το γεγονός ότι οι Πέρσες στην ταινία εμφανίζονται ως «άσχημα και βίαια πλάσματα παρά ως ανθρώπινα όντα». Μεγάλος αριθμός Ιρανών που ζουν στο εξωτερικό έχουν ήδη αρχίσει μια παγκόσμια εκστρατεία στέλνοντας e-mail διαμαρτυρίας προς τη Warner Bros. κατηγορώντας την ότι προσέβαλε την ιστορία και τον πολιτισμό της Περσίας.
Πέρα από τα πολιτικά παιχνίδια, τις εθνικιστικές πεποιθήσεις και τις εξάρσεις πατριωτισμού, που μπορεί να πυροδοτήσουν τέτοιες αντιδράσεις, θα πρέπει να τραβήξουμε μια διαχωριστική γραμμή για να δούμε τα πράγματα νηφάλια. Ο διαχωρισμός πρέπει να γίνει μεταξύ Τέχνης και Ιστορίας. Ο κινηματογράφος είναι τέχνη. Ακόμα και αν ένα έργο βασίζεται σε ιστορικά στοιχεία δεν μπορεί ποτέ να θεωρηθεί ως ιστορικό ντοκουμέντο. Μπορεί ποτέ κανείς να παρουσιάσει ιστορικά τον Τρωικό Πόλεμο μέσα από την Ιλιάδα; Μόνο ελάχιστα ιστορικά στοιχεία μπορεί ένας ιστορικός να ξεδιαλέξεις ανάμεσα στα τόσα ποιητικά και μυθολογικά κατασκευάσματα. Μπορεί ποτέ κανείς να ισχυριστεί ότι η πλοκή της ιστορίας του «Μπαουντολίνο» είναι ιστορικό ντοκουμέντο; Παρότι βασίζεται και «πατάει» πάνω σε τεκμηριωμένα ιστορικά γεγονότα, είναι μια αριστοτεχνική μυθοπλασία. Αν κάποιος θέλει να αποτυπώσει και να αναπαραστήσει ιστορικά στοιχεία σε μια ταινία, τότε θα φτιάξει ένα ιστορικό ντοκυμαντέρ. Τότε μόνο μπορεί να κριθεί για την ιστορική του ακρίβεια. Σε κάθε άλλη περίπτωση η συζήτηση είναι περί όνου σκιάς. Ας μάθουμε λοιπόν να ξεχωρίζουμε τους ρόλους, τις προθέσεις, τις αναπαραστάσεις και τις αποτυπώσεις. Ας μάθουμε να ξεχωρίζουμε την Τέχνη από την Επιστήμη. Και τα δύο μάς βοηθούν να καταλάβουμε τον Κόσμο που μάς περιβάλει. Και τα δύο ομορφαίνουν τον κόσμο που μάς περιβάλει. Ας τα σεβαστούμε.
“Ο κινηματογράφος είναι τέχνη. Ακόμα και αν ένα έργο βασίζεται σε ιστορικά στοιχεία δεν μπορεί ποτέ να θεωρηθεί ως ιστορικό ντοκουμέντο.”
Αυτή είναι η φράση κλειδί.
Ο καλλιτέχνης-δημιουργός μπορεί εξ’ ορισμού να ξεφεύγει από τα αυστηρά όρια της επιστήμης.
Πολλές φορές υπερισχύει μέσα μας η συναισθηματική παρόρμηση.
^Θα συμφωνήσω απόλυτα με το παραπάνω σχόλιο.