Κάθομαι στην όχθη του ποταμού σε μια πολύ γραφική τοποθεσία της Γάνδης. Ο κόσμος κάνει βόλτες, βαρκάδα, απολαμβάνει τον ήλιο. Καθώς απολαμβάνω κι εγώ το παγωτό μου, βλέπω ένα ζευγαράκι να έρχεται και να κάθεται μπροστά μου. Βγάζουν ένα καρό τραπεζομαντηλάκι, το στρώνουν, κάθονται και απλώνουν τραπέζι: φρούτα, τυριά και κόκκινο κρασί. Και πίνουν το κρασί τους σε κολονάτα ποτήρια, παρακαλώ! Γλυκοκοιτάζονται, χαμογελούν και κάπου-κάπου ανταλλάσσουν ένα τρυφερό φιλί στο στόμα.
Αχ, σκέφτομαι, αυτό θα πει έρωτας! Να ζεις τη στιγμή χωρίς να υπάρχει τίποτα άλλο γύρω σου. Όλος ο κόσμος εξαφανίζεται και ο σύντροφός σου γίνεται όλος ο κόσμος! Κανένας ποιητής δεν έχει εκφράσει ποτέ τι νιώθει ο ερωτευμένος μέσα του την ώρα που κοιτάζει στα μάτια τον έρωτά του! Κανένας ζωγράφος δεν έχει αποδώσει στον καμβά του το ουράνιο τόξο που βλέπεις στα μάτια του αγαπημένου σου! Κανένας μουσικός δεν συνέθεσε πιο όμορφη μουσική από αυτή που ακούγεται στ’ αυτιά σου όταν σού μιλάει η αγάπη σου!
Κοιτάζω αρκετή ώρα το θέαμα: ένα ζευγαράκι απολαμβάνει τον έρωτά του στη Γάνδη. Τι ωραιότερο; Όμως, για μια στιγμή. Κάτι δεν πάει καλά. Κάτι δεν μού κολλάει στην εικόνα. Τι να φταίει; Κοιτάζω, ξανακοιτάζω… Προσπαθώ να διακρίνω την παραφωνία στη μουσική. Τη στραβή πινελιά στον πίνακα. Και ξαφνικά επιφοίτηση! Μα βέβαια, πώς δεν το κατάλαβα νωρίτερα! Ήταν και οι δύο αξύριστοι!!!…