Ύστερα από πολύ καιρό ξανά στο blog. Απουσίασα πολύ. Έλλειψη χρόνου, αλλά κυρίως έλλειψη έμπνευσης. Θα ξεκινήσω το γράψιμο το 2009 με ένα αίσθημα απαισιοδοξίας. Άλλωστε, δεν νομίζω ότι υπάρχει κανείς στη σημερινή συγκυρία που να ξεκινάει αισιόδοξα αυτή τη χρονιά: οικονομική κρίση, πόλεμος στη Μέση Ανατολή… Αλλά ας αρχίσω από το δικά μας, από το σπίτι μας.
Ποτέ δεν μού άρεσε η Θεσσαλονίκη ως πόλη όπου θα μπορούσα να ζήσω, να εργαστώ, να κάνω οικογένεια και να μεγαλώσω τα παιδιά μου. Όμως, συνήθως στη ζωή τα πράγματα μάς έρχονται αντίθετα απ’ ό,τι υπολογίζουμε. Έτσι κι εμένα οι συνθήκες με έφεραν να εγκατασταθώ σε αυτή την πόλη. Και έκλεισα ήδη είκοσι χρόνια!
Καταρχάς, θέλω να διευκρινίσω ότι δεν είμαι από τους ανθρώπους που γκρινιάζουν με όλους και με όλα. Ίσα-ίσα, είμαι αισιόδοξος, πιστεύω στον Άνθρωπο και στον ανθρώπινο Νου. Πιστεύω ότι η ανθρωπότητα βαδίζει πάντα μπροστά. Μερικές φορές πιο αργά, μερικές φορές γρηγορότερα, αλλά πάντοτε μπροστά. Ίσως κάποιες φορές κάνει βήματα «σημειωτόν», αλλά σε κάθε περίπτωση κοιτάζει μπροστά. Υπάρχουν βέβαια μεμονωμένες περιπτώσεις οπισθοδρόμησης, αλλά ο «μέσος όρος» βαδίζει μπροστά. Δεν μπορώ να συγκρίνω την Ελλάδα του σήμερα με αυτήν πριν από μία δεκαετία ή εικοσαετία. Δεν συγκρίνεται ο κόσμος με αυτόν παλαιότερων εποχών. Η ανθρωπότητα σε γενικές γραμμές προοδεύει.
(περισσότερα…)
Συνέχεια ανάγνωσης
