Είναι ευχάριστο να αναπτύσσεται προβληματισμός για την ελληνική γλώσσα κάπου στο διαδίκτυο. Τέτοιες «νησίδες» αισιοδοξίας χρειαζόμαστε στην ελληνική κοινωνία. Το ελληνικό internet έχει αξιοθαύμαστες γωνιές.
Η ελληνική γλώσσα είναι ένα καταπληκτικό εργαλείο επικοινωνίας. Ο λαός μας έχει μια πολύ ωραία παροιμία: «το εργαλείο κάνει τον τεχνίτη». Όσο καλός τεχνίτης κι αν είσαι, δεν μπορείς να αναδείξεις το ταλέντο σου αν έχεις μόνο μία σμίλη κι ένα σφυρί. Βέβαια, υπάρχουν πάντα και οι εξαιρέσεις για να επιβεβαιώνουν τον κανόνα (βλ. τα Απομνημονεύματα του Μακρυγιάννη).
Η κοινή πεποίθηση ότι η ελληνική γλώσσα επιβίωσε με ελάχιστες (συγκριτικά με άλλες γλώσσες) μεταπτώσεις και τροποποιήσεις, από την αρχαιότητα έως σήμερα, λόγω του συντηρητισμού της, σηκώνει μεγάλη συζήτηση. Το σίγουρο είναι ότι η ελληνική γλώσσα είναι δυναμική και αφομοιωτική. Έτσι, σήμερα μπορούμε να λέμε «η πόρτα, της πόρτας», αλλά δύσκολα θα πούμε «τα ταξιά» ή «τα σιντιά». Ίσως σε πενήντα-εκατό χρόνια να μιλάμε έτσι, αλλά όχι σήμερα.
Είναι επίσης αλήθεια ότι η ελληνική γλώσσα είναι προβληματική στη σχέση της με την πληροφορική. Από τη χρήση των τόνων μέχρι τις πτώσεις (ονομαστική, γενική κ.λπ.), τους αριθμούς και τα γένη. Π.χ. σε διάφορα συστήματα διαχείρισης περιεχομένου (CMS) εμφανίζονται διάφορα τραγελαφικά: «Καλημέρα Γιάννης!», «αποστολή στον Γιάννης» κ.λπ. Αυτό, το θεωρώ ένα εγγενές μειονέκτημα της γλώσσας μας που την κάνει βραδύτερη και υποδεέστερη όταν χρησιμοποιείται για σχεδιασμό ιστοσελίδων. Στο ερώτημα «γιατί να χρησιμοποιούμε ελληνικά στο internet» η απάντηση είναι «γιατί το internet γίνεται πιο φιλικό στον Έλληνα χρήστη και γιατί τα greeklish δεν είναι γλώσσα».
Το σημαντικότερο πρόβλημα όμως στο ελληνικό internet είναι κατά τη γνώμη μου η χρήση μη ενιαίας ορολογίας. Στους αγγλόφωνους δικτυακούς τόπους (αυτό είναι το ελληνικό τού website; ) όλοι ΠΑΝΤΟΤΕ γράφουν το menu με τον ίδιο τρόπο. Αντίθετα στους ελληνικούς, άλλος γράφει μενού, άλλος επιλογές, άλλος κατάλογος επιλογών κ.ο.κ. Σε όλες τις επιστήμες η ορολογία είναι η βάση επικοινωνίας των επιστημόνων. Όπου υπάρχει διφορούμενη ή διττή ερμηνεία επικρατεί σύγχυση. Πρέπει λοιπόν οι «ειδικοί» (φιλόλογοι, πληροφορικοί κ.ά.) να ορίσουν έναν κώδικα επικοινωνίας στο ελληνικό internet.
Δεν έχει μεγάλη σημασία πώς θα λέμε μια λέξη μεταφρασμένη από τα αγγλικά, αλλά έχει τεράστια σημασία ΝΑ ΤΗΝ ΛΕΜΕ ΟΛΟΙ με τον ίδιο τρόπο. Θα προτιμούσα να λέμε ΟΛΟΙ και ΠΑΝΤΟΤΕ το CD σιντί (και μάλιστα να το κλίνουμε), παρά άλλος να το λέει οπτικό δίσκο, άλλος συμπαγή δίσκο και άλλος συμπακτωμένο δίσκο (τα έχω δει όλα αυτά). Το καλύτερο βέβαια είναι να βρίσκουμε μια καθαρόαιμη ελληνική λέξη κάθε φορά.
Επειδή πιστεύω ότι πρέπει να συντηρούμε αυτόν τον συντηρητισμό τής γλώσσας μας, είμαι διστακτικός στους νεωτερισμούς. Μού «χτυπάει» άσχημα στ’ αυτιά το «ταξιά». Δεν είναι ακόμη δόκιμο. Το ίδιο άσχημα μού «χτυπάει» στα μάτια το ατονικό. Δεν βρίσκω ικανοποιητική δικαιολογία την βιασύνη. Όταν γράφουμε κάτι για να το διαβάσουν πολλοί, το διπλοελέγχουμε. Και δεν μιλάω για δύο-τρία λαθάκια σε είκοσι σειρές κείμενο…
Συνέχεια ανάγνωσης
