Ο Νίκος Δήμου δεν χρειάζεται συστάσεις. Η σχέση που με συνδέει με τον Νίκο Δήμου είναι πολύ ιδιαίτερη και δεν μπορεί να περιγραφεί σε ένα απλό post. Εδώ θα περιοριστώ στο συγκεκριμένο βιβλίο.
Οι «Τολμηρές ιστορίες» δεν είναι για τους σεμνότυφους, ούτε για τους σεμνούς. Δεν είναι για τους θρησκόληπτους, ούτε για τους θρήσκους. Δεν είναι για τους «κολλημένους», δεν είναι για αυτούς που κοκκινίζουν εύκολα (αυτοί θα κοκκινίσουν και μόνοι τους από την πρώτη σελίδα του βιβλίου). Είναι ένα βιβλίο «ακατάλληλο δι’ ανηλίκους», ακατάλληλο για ανώριμα μυαλά. Η ανάγνωση κάθε βιβλίου μπορεί να γίνει από πολλές σκοπιές. Η σκοπιά που σε αφήνει άφωνο, είναι αυτή της ταύτισης του αναγνώστη με τους πρωταγωνιστές του βιβλίου. Σε κάθε δοκίμιο βλέπεις και μια πτυχή του εαυτού σου. Κρυφή, απόκρυφη. Μια πτυχή που γνωρίζεις πως υπάρχει κάπου εκεί, σε μια έλικα του εγκεφάλου σου, αλλά αρνείσαι να την παραδεχθείς, να την δεις κατάματα. Ο Νίκος Δήμου ξεδιπλώνει αυτή την πτυχή και σού την παρουσιάζει καταπρόσωπο, απλά, απερίφραστα, ωμά, χωρίς περικοκλάδες. Άλλωστε, όπως ομολογεί και ο ίδιος ο συγγραφέας:
Αχ, κυρία μου! να ξέρατε πόσο κόπο θέλει να είσαι ακριβολόγος. Ήθελα -έπρεπε- να πω ακριβώς αυτό. Έψαξα για συνώνυμα. Το αιδοίο μού έφερε αηδία – και οι περιφράσεις δεν έχουν ποτέ την ίδια απόχρωση. Δεν βρήκα άλλη κυριολεξία.
Ξεκινώντας κάθε δοκίμιο αισθάνεσαι σαν την πρώτη φορά που μπήκες παιδί στα βαθιά χωρίς «μπρατσάκια». Στο τέλος νιώθεις ότι κολυμπάς σε γνωστά και οικεία νερά.