Ξεκινώντας να διαβάζω το σημερινό post είχα ένα κακό προαίσθημα. Μετά την πρώτη παράγραφο σταμάτησα. Ήταν και η φωτογραφία πρώτη-πρώτη. Είπα να σταματήσω εδώ. Να μην προχωρήσω. Υποψιαζόμουν τι θα ακολουθούσε. Αλλά πώς να σταματήσεις να διαβάζεις Νίκο Δήμου; Αδύνατον! Τελικά υπέκυψα. Κι ο Λευτέρης άρχισε να ξεγυμνώνεται…
Σε αυτό το blog κάθε συμμετέχων έχει κατασκευάσει μια μοναδική προσωπικότητα -αληθινή ή ψεύτικη, δεν έχει σημασία. Κάθε ένας που στέλνει ένα σχόλιο υπογράφει με το στυλ του (το έχει πει και Νίκος Δήμου αυτό). Κάθε σχολιαστής κι ένας μοναδικός μύθος. Και κάθε αναγνώστης έχει πλάσει το δικό του μύθο για κάθε διαφορετικό σχολιαστή. Ένα πρόσωπο απρόσωπο, μα με διακριτά χαρακτηριστικά. Ένα σώμα άυλο, μα με συγκεκριμένη μορφή. Μια προσωπικότητα φανταστική, μα με ουσιαστικά χαρακτηριστικά.
Τον Λευτέρη τον φανταζόμουν αλλιώς. Δεν θα πω πώς. Αυτό αφορά μόνο εμένα. Η εικόνα που είχα σχηματίσει, τώρα πια καταστράφηκε. Τη ζωγραφιά που με κόπο (δύσκολα άντεχα τα σεντόνια του Λευτέρη) είχα καταφέρει να προχωρήσω αρκετά και να της δώσω ένα πιο ξεκάθαρο σχήμα, ο Νίκος Δήμου πήρε ένα κουβά με μπογιά και την μπουγέλωσε. Τόσους μήνες, είχα φτιάξει με τα Lego της φαντασίας μου, τουβλάκι-τουβλάκι, ένα κάστρο με πολεμίστρες και μουσκέτα που έριχναν συνέχεια μπαλοθιές. Και ήρθε ο Νίκος Δήμου και του έδωσε μια κλωτσιά και το ισοπέδωσε…
Από ‘δώ και πέρα τίποτα δεν θα είναι το ίδιο. Όποτε γράφει ο Λευτέρης, αυτό το χαμόγελο το πλατύ σαν αετίσιο φτεροκόπημα θα θαμπώνει την εικόνα που (αναγκαστικά) πρέπει να ξαναζωγραφίσω. Το κάστρο πρέπει να το ξαναχτίσω, αλλά πώς τώρα; Η κεντρική πύλη πρέπει να είναι πλατιά σαν το χαμόγελό του. Και στις πολεμίστρες άρχισε να φυτρώνει έρωντας! Αλλά τι κάστρο θα είναι αυτό τότε;
Νίκο Δήμου, μας ξύπνησες όλους. Γιατί;
(Νά’ σαι καλά που μας ξύπνησες!)