Η Ξάνθη είναι μία από τις ωραιότερες πόλεις της Ελλάδας. Γραφική, συμμαζεμένη, φιλόξενη, ανοιχτόκαρδη. Έζησα εκεί εννέα μήνες. Δύο πράγματα μου έκαναν εντύπωση στην Ξάνθη: η εφαρμογή του ΚΟΚ και η συνύπαρξη των πολιτισμών.
Όταν περπατούσα στους δρόμους της Ξάνθης ένοιωθα ότι ήμουν στο Λονδίνο. Κάθε φορά που κατέβαινα από το πεζοδρόμιο και πατούσα με το ένα πόδι στο δρόμο (συνειδητά ή ασυνείδητα) τα αυτοκίνητα σταματούσαν. Οι πεζοί είχαν προτεραιότητα στην Ξάνθη. Σπάνια άκουγες φωνές ή κορναρίσματα στους δρόμους. Αν κάποιος θορυβούσε συνήθως είχε πινακίδες Θεσσαλονίκης!
Οι μουσουλμάνοι της Ξάνθης είναι όμορφοι άνθρωποι, πρόσχαροι. Οι γυναίκες πάντα καλοντυμένες, με τη μαντίλα και το κινητό στο χέρι. Κάποιοι χριστιανοί τους κατηγορούν για αιμομιξία με Τούρκους («δεν είναι καθαροί Πομάκοι»). Τους κατηγορούν που τα παιδιά τους μιλούν περισσότερο τουρκικά για να διαβάζουν το κοράνι. Η αιώνια αυταπάτη: η καθαρότητα της φυλής, η θρησκεία, το έθνος.
Σε ένα δρομάκι της Ξάνθης υπάρχουν στη σειρά, με λίγα μέτρα διαφορά, τρεις ναοί: ένα τζαμί, μια ελληνική ορθόδοξη και μία αρμενική ορθόδοξη εκκλησία. Μου άρεσε να περνάω από αυτό το δρομάκι. Μια μέρα είδα γραμμένο με μαύρο μαρκαδόρο πάνω σε έναν τοίχο στο τζαμί: Σφάξτε τους Τούρκους! Ανατρίχιασα από θυμό! Αν είχα ασβέστη θα ασβέστωνα τον τοίχο. Ντράπηκα για τον πολιτισμό μας.