Την Πέμπτη ήμουν στα εγκαίνια του Ελευθερουδάκη στο Λευκό Πύργο. Άφθονα βιβλία, μπουφέ, ζωντανό κουαρτέτο με μουσική δωματίου. Πήρα και δύο βιβλία. Ένα ενδιαφέρον βράδυ.
Την Παρασκευή πήγα Λαδάδικα, σε ένα ελληνάδικο. Ο καλύτερος στίχος ήταν: «θα πάρω δυο χειροβομβίδες, να τα κάνω όλα βίδες» και αυτό με συνοδεία καμπάνας.
Κατάλαβα πώς νιώθουν τα μικρόβια κατά τη διαδικασία της παστερίωσης. Αυτά παθαίνουν θερμικό σοκ. Εγώ έπαθα πολιτισμικό σοκ. Ακόμα να συνέλθω…
Είμαι σίγουρος οτι εάν το ψάξεις μπορείς και εσύ να βρείς ένα “παρακμιακό στέκι” ή μία “παρακμιακή ενασχόληση” που να σε εμπνέει και να σε διασκεδάζει.Θέλει δουλειά όμως.
Η ζωή της Νύκτας έχει μια γωνιά για τον καθένα μας!
Μόνο που οφείλεις να μάθεις σε ποιό ιστό έχεις τροπισμό…
ΥΓ: Δοκίμασες τον ιππόδρομο;
Ψυχραιμία Γιάννη…ψυχραιμία. Τι τα θες βρε παιδί μου τα σκυλάδικα αφού δεν τα σηκώνεις; Εμένα και να με τραβούσαν, ούτε για πλάκα δεν πήγαινα.
Οι περισσότεροι κάτοικοι της χώρας μας προτιμούν παρόμοιους τρόπους διασκέδασης. Γενικά αγαπάμε την παρακμή σαν λαός. Αν πας σε εκδηλώσεις τέχνης ή βιβλίων που παίζουν μουσικές δωματίου, θα σε πουν είτε φαντασμένο είτε εκλεπτυσμένο νεόπλουτο ή “αδερφή” (αν είσαι άρρεν. Για τις γυναίκες δεν εφαρμόζει). Αν πας όμως στα μπουζούκια θα σε πουν μάγκα, θερμό, Έλληνα βρε παιδί μου. Γιατί είπαμε, οι Έλληνες ως επί το πλείστον δεν πάνε σε εκδηλώσεις αν δεν συμπεριλαμβάνονται τουλάχιστον καψουροτράγουδα της δεκάρας, ευκαιρίες για επίδειξη ανδρισμού και κοκεταρίας, πανέρια με λουλούδια και άφθονο ποτό. Τι κρίμα!
Μια φορά στα δέκα χρόνια κάνει καλό να επισκεφτείς κάτι παρακμιακό. Να δεις βρε παιδί μου ως πού φτάνει η φτήνια. Να γελάσεις.
Όντως. Το γέλιο κάνει καλό στην υγεία 😉
Πάντως κανείς δεν έπαθε τίποτα με μικρές εκθέσεις σε παρακμιακά ερεθίσματα.
Ή απλά δεν υπάρχουν σχετικές εργασίες επι τούτου.
Προσωπικά παίρνω “μια δόση ιππόδρομο” όποτε πάω στην Κύπρο..και μπορώ να πώ πως με αναζωγονεί..