Υπάρχουν στιγμές που πρέπει να έρθεις αντιμέτωπος με τις αρχές σου, με τα πιστεύω σου και με τα ιδανικά σου. Υπάρχουν στιγμές που πρέπει να πάρεις μια απόφαση, που βέβαια δεν θα επηρεάσει το μέλλον σου, αλλά έχεις την υποχρέωση να το κάνεις. Ακόμη χειρότερο είναι όταν δεν έχεις πολλές επιλογές: μαύρο-άσπρο, ναι-όχι, συμφωνώ-διαφωνώ. Και το άκρον άωτον της κακοτυχίας είναι να πρέπει να πάρεις την απόφαση άμεσα, σε μερικά λεπτά.
Εκ πεποιθήσεως δεν μπορώ να ψηφίσω λευκό. Τη βρίσκω τη χειρότερη λύση. Έτσι, πρέπει μέσα σε λίγη ώρα να σταθμίσω απόψεις, καταστάσεις, προσωπικές εμπειρίες, γνώμες, αντιπαραθέσεις, εντάσεις. Δεν έχει σημασία η σημαντικότητα της απόφασης, αλλά η καθαρή συνείδηση. Και πώς να κρατήσεις τη συνείδησή σου καθαρή κάτω από τέτοιες συνθήκες; Πώς να κρατήσεις την κρίση σου αμόλυντη από συναισθηματισμούς και φορτίσεις; Πώς να παραμείνεις νηφάλιος, ακριβοδίκαιος και ήρεμος;
Τουλάχιστον, προσπαθείς να κάνεις το μικρότερο δυνατό συμβιβασμό. Να είναι οι απώλειες κατά το δυνατόν ανώδυνες. Γιατί όλη η ζωή μας είναι ένας συμβιβασμός. Ακόμα και η εξέλιξη των ειδών είναι ένας συμβιβασμός.
Ο Νασρ-ελ-ντιν Χότζα βρέθηκε κάποτε, κατής, ανάμεσα σε δύο αντίδικους. Άκουσε τον πρώτο και του είπε: «Δίκιο έχεις». Άκουσε και τον δεύτερο και του είπε το ίδιο. Κι όταν κάποιος τρίτος παρατήρησε πως αυτό ήταν παράλογο, ο Χότζας του απάντησε: «Κι εσύ δίκιο έχεις»…