Προχτές επισκεφτήκαμε ξανά τον Ιανό της γειτονιάς. Πήγαμε για παραμυθάκια. Είμαστε πια σε ηλικία που μπορούμε να παρακολουθήσουμε μια ιστορία. Η εικόνα στα παιδικά βιβλία προσχολικής ηλικίας είναι λίγο περίεργη. Υπάρχει ένα χάσμα μεταξύ βιβλίων για πολύ μικρά παιδία, με εικόνες σχέδια και κάποιες λίγες λέξεις, και παραμυθιών. Είναι δύσκολο να βρεις κάτι ενδιάμεσο. Τελικά, καταλήξαμε σε παραμύθια με ζώα (στην επιλογή μας συνέβαλε βέβαια και το εξώφυλλο). Μικρές ιστοριούλες με ζώα και απλά διδάγματα, αλλά με μερικές δύσκολες λέξεις. Πρέπει πρώτα να το διαβάσεις μόνος σου για να αποδίδεις με δικές σου λέξεις κάποια νοήματα. Πώς να εξηγήσεις σε ένα δίχρονο λέξεις όπως ενθουσιασμός, κουνελοοικογένεια, ηλιοβασίλεμα ή όσφρηση;
Και μια και βρέθηκα στον Ιανό είπα να πάρω και για μένα ένα βιβλίο (που ούτως ή άλλως θα έπαιρνα κάποια στιγμή, από τη σειρά βιβλίων που περιμένουν να τα αγοράσω). Η πρώτη μου επιλογή είχε τελειώσει (το παράγγειλα). Η δεύτερη επιλογή μού ήρθε σαν φλας: «Έκθεσις ιδεών του Παύλου Μάτεσι, υπάρχει;». Ευτυχώς το βρήκαν. Στο σπίτι, ανοίγοντας το βιβλίο με περίμενε μία έκπληξη! Στην τρίτη σελίδα υπήρχε ιδιόχειρη αφιέρωση του συγγραφέα: «Η γλώσσα είναι τέχνη και όπλο. Να την προστατεύουμε (για να μας προστατεύει)». Ερεύνησα λίγο να δω αν ήταν τυπωμένη. Όχι. Στην πίσω σελίδα φαινόταν καθαρά ότι ήταν γραμμένη με στυλό. Το μελάνι είχε περάσει από πίσω. Χάρηκα πολύ. Μια ιδιόχειρη αφιέρωση φέρνει πιο κοντά τον αναγνώστη με τον συγγραφέα. Αυτός άλλωστε δε είναι ο σκοπός;
Διάβασα το βιβλίο μου μονορούφι (είναι λίγες σελίδες). Διαβάσαμε και τα παραμυθάκια άπειρες φορές. Πλέον δεν μπορώ να ξεχάσω ούτε λέξη. Με σταματάει και μού την επισημαίνει. Ως την επόμενη επίσκεψη στον Ιανό, θα έχουμε με τι να ασχοληθούμε.