Είναι μεγάλη τύχη σ’ αυτή τη ζωή να βρίσκεις έναν άνθρωπο σαν τη Λωξάντρα. Ένα ιστιοφόρο με πάντα φουσκωμένα τα πανιά. Ένα καταφύγιο σε κάθε δύσκολη στιγμή. Έναν άνθρωπο-στύλο που τα βάζει με όλους, ακόμα και με την Παναΐα. Όταν η Λωξάντρα κάνει τάμα στην Μπαλουκλιώτισσα, η Παναγία τρομάζει. Και πάντα της κάνει το χατήρι!
Η Λωξάντρα είναι ένα πανανθρώπινο σύμβολο του ελληνισμού της Πόλης, ένας θηλυκός Καπετάν-Μιχάλης, μια Γυναίκα-Μάνα-Γιαγιά της Ανθρωπότητας. Η Μαρία Ιορδανίδου, μέσα από αυθεντικούς διαλόγους, τη γλώσσα της Πόλης (αμάλγαμα ελληνικών και τουρκικών) και χαρακτήρες συναρπαστικούς, ζωντανεύει την περίοδο μέχρι τον Α’ Παγκόσμιο Πόλεμο. Η Λωξάντρα, αν και μισεί τα «αγαρηνά σκυλιά» (που τα βλέπει σαν ένα μακρινό καιρικό φαινόμενο που δεν την ακουμπά), είναι φίλη με όλους τους Τούρκους της Πόλης, τους Κούρδους, τους Αρμένηδες.
Ένας άνθρωπος που σταύρωνε και διαολόστελνε τους πάντες, ακόμα και τα σκυλόγατα, ακόμα και τα αερικά. Ένας άνθρωπος που δέχεται τη ζωή όπως είναι, γιατί «έτσι είναι». Ένας άνθρωπος που με όπλο την κουτάλα της κουζίνας μοιράζει εντολές και ρουφάει τη ζωή όπου κι αν πατάει τα πόδια της.
Είμαι τυχερός που γνώρισα τη Γιαγιά, μια Λωξάντρα Κρητικιά.
Λωξάντρα
Μαρία Ιορδανίδου
Βιβλιοπωλείον της Εστίας 2010
Το Βήμα 2011