Η πρώτη ημέρα της Άνοιξης σήμερα. Ο καιρός υπέροχος. Ο ήλιος δυνατός, ζεσταίνει τα κόκαλα. Ζεσταίνει τους σπόρους, τα βλαστάρια ξεπροβάλουν από το μαύρο χώμα, τα φυτά ανθίζουν. Η ψυχή ευφραίνεται. Η μέρα μεγαλώνει, παίρνει το πάνω χέρι, νικάει τη νύχτα, το σκοτάδι. Μυρίζει καλοκαίρι.
Πριν από δεκαεπτά χρόνια ακριβώς, ένα κρύο βράδυ, κάπου σε ένα παρκάκι της Θεσσαλονίκης, έσκασε ένα μικρό μπουμπούκι. Έγινε λουλούδι. Έκανε καρπούς, ωραίους, ζουμερούς, γλυκούς. Το φυτό δυνάμωσε, έγινε δεντράκι, μετά κανονικό δέντρο. Οι ρίζες του χώθηκαν βαθιά στη γη και το στέριωσαν. Πέρασαν τα χρόνια. Πέρασαν καλοκαίρια και χειμώνες. Οι καιροί άλλαξαν. Το δέντρο στέκει ακόμα ορθό. Τελευταία, μια μικρή αποφυάδα, τρυφερή και πανέμορφη ξεπρόβαλε στη ρίζα του και το ομορφαίνει ακόμα περισσότερο.
Χρόνια σου πολλά δέντρο με το λιόλιο σου!