Η υπεροψία του είδους μας, το οποίο βλέπει τα ζώντα όντα ως κατώτερα, και η ανθρωποκεντρική θεώρηση του φυσικού κόσμου στρεβλώνει την αντίληψή μας για το θαύμα της ζωής. Έτσι, προβάλλοντας συμπεριφορές δικές μας στα “κοντινά” μας ζώα ή κρίνοντας συμπεριφορές δικές τους με το μέτρο της ανθρώπινης ηθικής χάνουμε το πραγματικό μεγαλείο της ζωής: την αδήριτη ανάγκη να περάσουν τα γονίδια στην επόμενη γενιά. Έτσι, συμπεριφορές όπως η παιδοκτονία στα αιλουροειδή μάς φαίνονται αποκρουστικές με την οπτική της τρέχουσας ανθρώπινης ηθικής. Αν όμως ιδωθούν με τα μάτια της Εξέλιξης τότε αποκαλύπτεται η πραγματική ανάγκη για αυτά τα φαινόμενα.
Μια από αυτές τις “περίεργες” για τα ανθρώπινα γούστα συμπεριφορές περιγράφεται στο παρακάτω επιστημονικό άρθρο. Ένα είδος μικρού βατράχου στα δάση του Αμαζονίου εμφανίζει νεκροφιλία! Η περίοδος ζευγαρώματος για αυτό το είδος είναι πολύ μικρή και παρατηρείται “συνωστισμός” και μεγάλος ανταγωνισμός μεταξύ των αρσενικών για να βρουν μια θηλυκή. Καθώς το ζευγάρωμα γίνεται στο νερό, πολλά θηλυκά πνίγονται. Κάποια αρσενικά όμως ζευγαρώνουν με τα νεκρά θηλυκά, ενώ ταυτόχρονα πιέζουν το νεκρό σώμα, έτσι ώστε να αποβληθούν τα αβγά (που είναι ακόμα ζωντανά) και να γονιμοποιηθούν. Αυτή η πρακτική φαίνεται πώς δίνει στο είδος ένα ισχυρό προσαρμοστικό πλεονέκτημα.
Ας σημειωθεί ότι νεκροφιλία έχει περιγραφεί και σε άλλα σπονδυλωτά, εκτός από τα αμφίβια: ερπετά, πτηνά και θηλαστικά.