Μέσα στον κυκεώνα της οικονομικής κρίσης πλήττεται και κάθε προσπάθεια συνεχιζόμενης εκπαίδευσης. Τα συνέδρια παραπαίουν, τα σεμινάρια μειώνονται δραματικά και ακόμα και τα υποχρεωτικά μαθήματα εκπαίδευσης κινδυνεύουν να σταματήσουν. Ο λόγος διττός: η συμμετοχή είναι ελάχιστη, καθώς το οικονομικό βάρος συμμετοχής σε ένα συνέδριο γίνεται δυσβάσταχτο, αλλά και οι χορηγίες των εταιρειών έχουν πρακτικά μηδενιστεί.
Σε ένα τέτοιο περιβάλλον οι ελληνικές κτηνιατρικές επιστημονικές εταιρείες αγωνίζονται να επιβιώσουν. Το τελευταίο 12ο Πανελλήνιο Κτηνιατρικό Συνέδριο έδειξε ότι παρά τις προσπάθειες, το αποτέλεσμα ήταν φτωχό. Η συμμετοχή μικρή, το επιστημονικό πρόγραμμα φτωχό, η εμπορική έκθεση ισχνή. Κοινή παραδοχή στα πηγαδάκια: «ακόμα και τον καφέ τον πληρώνεις»! Και αλήθεια, χρειάζονταν έξι αίθουσες σε ένα ξενοδοχείο σαν το Hilton για ένα ελληνικό συνέδριο; Ούτε παγκόσμιο να ήταν!
Πιστεύω πως οι οργανωτές τέτοιων συνεδρίων θα πρέπει πλέον να αλλάξουν τακτική. Τα ελληνικά κτηνιατρικά συνέδρια πρέπει να γίνουν πραγματικά επιστημονικές συναντήσεις, και όχι πεδίο αλληλοβαυκαλισμών.