Κυριακή πρωί στην Ξάνθη. Το άγημα παραταγμένο για έπαρση της σημαίας. Όλοι σταματούν ό,τι κάνουν και στέκονται προσοχή στο άκουσμα του εθνικού ύμνου. Δύο κοπέλες (γύρω στα 15) κάθονται αμέριμνες σε ένα παγκάκι και τρώνε σουβλάκια. Μετά τη λήξη του ύμνου ένας ηλικιωμένος άντρας αρχίζει να τις βρίζει με χαρακτηρισμούς που σκέφτομαι και κοκκινίζω. Το πιο χαρακτηριστικό: «Τουρκάλες είστε;». Αυτές δεν δίνουν σημασία και φεύγουν αδιάφορες.
Ένα σωρό συναισθήματα μέσα σε λίγα λεπτά…
Φεύγω συντετριμμένος!
Îλεου (Îα καλά, δεν Îκανε καν Ïη ÏÏ?νδεÏη με Ïο ÏÎ¿Ï Î²Î»Î¬ÎºÎ¹? ΤÎÏοιο κοÏ?Ï Ïαίο Î¼Ï Î±Î»Ï?)
ÎμοÏ?Ïα… και ÏÎ»Î¿Ï Ï?αλιÏÏικά, να ÏÏ?οÏθÎÏÏ. ΣÏην Îθήνα θα ÏÎ¹Ï Ï?ÏÏοÏ?Ïε αν είναι ÎλβανίδεÏ.