Η μπάντα δεν είναι απολαυστική μόνο από «έξω». Όταν τη βλέπεις από «μέσα», όταν τη ζεις, γίνεσαι ένα με τη μουσική. Γίνεσαι μέρος της δημιουργίας. Νιώθεις ένα κύτταρο στο σύνολο ενός οργανισμού, που ζει, αναπνέει.
Από «μέσα» η μπάντα είναι ένας ολόκληρος κόσμος. Μια κοινωνία με συγκρούσεις, έριδες, ανταγωνισμό, αλλά και συμμετοχικότητα, αλληλοβοήθεια, ακόμα και αλτρουισμό. Ο μαέστρος είναι ο καθοδηγητής, ο δάσκαλος, ο πνευματικός πατέρας, ο συνδετικός κρίκος όλων μας. Αυτός θα σου διδάξει το κομμάτι, θα σε βοηθήσει να εμβαθύνεις στο νόημά του, θα σου δώσει χρώμα, θα σε εντάξει στο σύνολο.
Κάθε ημέρα «μέσα» στη μπάντα είναι ξεχωριστή. Η καθημερινή άσκηση περιλαμβάνει βελτίωση της τεχνικής. Ασκήσεις επί ασκήσεων, για την αναπνοή, για τα στακάτα, γλώσσα, λάρυγγας, να πιάσεις τα δέκατα έκτα, τα τριακοστά δεύτερα, με όλο και πιο γρήγορο τέμπο. Ασκήσεις για τα δάχτυλα, για να πιάσεις τις τρίλιες. Ασκήσεις για το χρώμα. Τα χείλια μουδιάζουν, πρήζονται, αλλά δεν σταματάς. Για διάλειμμα απλά παίζεις κάτι διαφορετικό, ένα ανάλαφρο κομμάτι ή μια δική σου σύνθεση του ποδαριού. Αν βέβαια είναι παρών ο μαέστρος, αυτό απαγορεύεται. Όταν λείπει, τολμάς να παίξεις κάτι πιο «προχωρημένο». Όταν ο μαέστρος είναι παλαιών αρχών και το πιο μοντέρνο κομμάτι του είναι «ο αγαπητικός της βοσκοπούλας», το να παίξεις τζαζ ή ροκ είναι ύβρις! Παρεμπιπτόντως, το “The Pink Panther” του Henry Mancini είναι καταπληκτικό με σαξόφωνο, κλαρίνο, κόρνο και μπάσο.
Η παράδοση ενός νέου κομματιού είναι ιδιαίτερη στιγμή, κατανυκτική. Επικεντρώνεσαι στις νότες. Μέτρο-μέτρο κάνεις την πρώτη ανάγνωση. Παίρνεις μια ιδέα για την τεχνική, τις δυσκολίες, τα κακότροπα μέρη. Μετά βλέπεις το χρώμα, τη γαρνιτούρα. Και αρχίζεις τη μελέτη. Η μελέτη ενός νέου κομματιού είναι σαν να δαμάζεις ένα ατίθασο άλογο. Θέλει δουλειά και υπομονή. Θέλει ατσάλινα νεύρα και πειθαρχία. Ο μαέστρος πάντα δίπλα σου. Και όταν δαμάσεις το θεριό (όταν όλοι δαμάσουμε το θεριό μας) αρχίζουν οι πρόβες. Δύσκολη περίοδος, επαναλήψεις, κούραση, μέχρι να διορθώσουμε και το μικρότερο λάθος, μέχρι να βγάλουμε συναίσθημα.
Η ημέρα της παράστασης είναι η τελική επιβεβαίωση μιας μεγάλης περιόδου προετοιμασίας. Οι στολές σιδερώνονται. Οι περικεφαλαίες γυαλίζονται. Τα σιρίτια χτενίζονται. Όλα στην εντέλεια. Η παράσταση αρχίζει. Όλοι δίνουμε τον καλύτερο εαυτό μας, να βγάλουμε ασπροπρόσωπο το μαέστρο πρώτα απ’ όλα. Ο κόσμος χαίρεται. Λίγοι προσέχουν, λιγότεροι καταλαβαίνουν. Όμως δεν έχει σημασία. Εμείς παίζουμε για το μαέστρο και για εμάς. Στο τέλος της ημέρας οι στολές ξαναμπαίνουν στις ντουλάπες, μέχρι την επόμενη παράσταση…
Οι εθνικές εορτές είναι και αυτές ημέρες προετοιμασίας, αλλά η κούραση είναι μικρότερη γιατί τα εμβατήρια έχουν λιγότερες απαιτήσεις και άλλωστε τα παίζεις συχνότερα από άλλα κομμάτια και τα ξέρεις. Τα εμβατήρια έχουν τη δική τους χάρη. Το αγαπημένο μου είναι «ο ναύτης του Αιγαίου», οι τρομπέτες τα δίνουν όλα, τα κλαρίνα σε πολύ ψηλούς τόνους κελαηδούν, τα βαρύτονα απαντούν επιβλητικά, η μελωδία ξεχειλίζει.
Ίσως η σημαντικότερη ημέρα του έτους για μια μπάντα είναι η Μεγάλη Παρασκευή. Η απόλυτη περισυλλογή, όλα τα όργανα πρέπει να συμμετέχουν στο θείο δράμα. Η μπάντα συμπάσχει. Δύσκολο να εκφράσεις τέτοιο πόνο. Στο τέλος είσαι εξαντλημένος, χωρίς να έχεις κουραστεί σωματικά.
Η ζωή «μέσα» στην μπάντα είναι η ζωή σε ένα κοινόβιο. Είναι ζωή μοναστική. Είχα την ευτυχία να ζήσω τέτοιες στιγμές ως ερασιτέχνης μουσικός, στα εφηβικά μου χρόνια, σε μια δημοτική φιλαρμονική μιας μικρής επαρχιακής πόλης. Αξέχαστες στιγμές, μοναδικές εμπειρίες που σε σημαδεύουν.