Ο γονιός πρέπει να είναι φίλος με το παιδί του. Πρέπει να βρίσκεται κοντά του, να το στηρίζει, να συζητάει (κυρίως) μαζί του, χωρίς να το ελέγχει. Ο γονιός είναι ο συμπαραστάτης του παιδιού, ο πιο κοντινός του άνθρωπος.

Όταν το παιδί αρχίσει να βρίσκει αλλού συμπαράσταση, «προστασία», οικειότητα, «καθοδήγηση» το παιχνίδι είναι χαμένο. Όταν αρχίσει να εντάσσεται σε ομάδες που δεν γνωρίζεις, όταν αρχίσει να απομακρύνεται, η καταστροφή είναι σχεδόν σίγουρη.

Ο γονιός πρέπει να είναι κοντά (σωματικά και ψυχικά) στο παιδί του, χωρίς να γίνεται βάρος. Δύσκολη υπόθεση. Δεν έχουν όλοι ούτε το ηθικό, ούτε το κοινωνικό υπόβαθρο για να αναθρέψουν παιδιά.

Η ελληνική κοινωνία αλλάζει. Η παραδοσιακή ελληνική οικογένεια αλλάζει. Πού πάμε;

Αφήστε σχόλιο