Την Παρασκευή 27 Φεβρουαρίου 2009 βρέθηκα στη γιορτή του Δήμου Θεσσαλονίκης για τα παιδιά των Παιδικών Σταθμών του. Ο χορός έγινε στη Λέσχη Αξιωματικών Θεσσαλονίκης, όπου είχαν μαζευτεί περίπου τριακόσια άτομα -τα μισά από αυτά παιδιά. Το γλέντι άρχισε γρήγορα με μεγάλη συμμετοχή των παιδιών. Όταν άρχισαν τα παρατράγουδα…
Στο τραπέζι που καθόμουν άρχισαν να καπνίζουν. Τον πρώτο δεν τον πρόλαβα. Άναψε και ρούφηξε την πρώτη τζούρα. Τον κατάλαβα όταν φύσηξε τον καπνό. Ξέρετε, η πρώτη και η τελευταία τζούρα του τσιγάρου είναι οι μεγαλύτερες (δεν ξέρω γιατί). Αμέσως τού ζήτησα να το σβήσει. Σε λίγο άναψε δεύτερος. Μετά, άλλες δύο ταυτόχρονα. «Δεν ήξερα ότι απαγορεύεται, αφού όλοι καπνίζουν». Θέλει πολύ μυαλό κυρά μου για να καταλάβεις ότι σε έναν κλειστό χώρο με τόσα άτομα, με τόσα παιδιά, δεν χρειάζεται κάποιος να απαγορεύσει το κάπνισμα; Είναι ΑΥΤΟΝΟΗΤΟ ότι απαγορεύεται το κάπνισμα. Και σιγά μην καπνίζουν όλοι… Όμως, για μια στιγμή. Γυρίζω το κεφάλι και βλέπω πράγματι ότι ΣΧΕΔΟΝ ΟΛΟΙ καπνίζουν. Κάποιες μαμάδες μάλιστα κάπνιζαν με τα μωρά στα χέρια. Καταπληκτικό! Η καφρίλα σε όλο της το μεγαλείο! Παθαίνω δέκα εγκεφαλικά. Στραβώνω, ξαναϊσιώνω. Βρίσκω ξανά τα λογικά μου. Καθόμουν κοντά σε μια έξοδο και δεν είχα καταλάβει το ντουμάνι που είχε σηκωθεί στην πίστα με τα παιδιά. Σε λίγο η ατμόσφαιρα έγινε αποπνικτική σε όλον το χώρο.
Άρχισα να ετοιμάζομαι να φύγω. Η καρβοξυαιμοσφαιρίνη είχε αρχίσει να ανεβαίνει επικίνδυνα στα αίματα όλων μας (των μη καπνιστών). Όταν είδα γιατί συνέβαιναν όλα αυτά. Η Πρόεδρος των πρώην Κρατικών Σταθμών του Δήμου Θεσσαλονίκης Χρυσούλα Γιαταγάνα έδινε το φωτεινό παράδειγμα: κάπνιζε αρειμανίως στο διπλανό τραπέζι. Κάπνιζε και χαριεντιζόταν με κάποια παιδάκια. Με το τσιγάρο στο χέρι. Ένας φίλος τής έκανε παρατήρηση. Είχε τη δικαιολογία έτοιμη: «Μόλις έφευγα…».
Πήρα τα παιδιά και φύγαμε τρέχοντας. Αηδίασα με τόση καφρίλα. Ένιωθα την τσιγαρίλα στα μαλλιά και τα ρούχα μου και μού ερχόταν αναγούλα. Φρίκαρα. Συγχαρητήρια στον Δήμο Θεσσαλονίκης για την καταπληκτική διοργάνωση αυτού του χορού. Θα πάω και του χρόνου να δω αν θα καπνίζουν μετά την εφαρμογή του νόμου που απαγορεύει το κάπνισμα σε όλους ανεξαιρέτως τους κλειστούς χώρους.
Υ.Γ.: Ξέχασα. Παραλίγο να έχω και μια στενή επαφή (όχι τρίτου τύπου) με τον δήμαρχο. Αφού είπε δυο-τρία λόγια και ευχήθηκε καλή διασκέδαση, αποχώρησε. Φεύγοντας μοίραζε χειραψίες. Δεν νομίζω ότι γνώριζε πάνω από το 10% αυτών που χαιρέτισε. Ήρθε και στο τραπέζι που καθόμουν. Τους χαιρέτισε όλους με τη σειρά. Παρά τη διακαή μου λαχτάρα να τού σφίξω το χέρι, κάτι έγινε εκείνη τη στιγμή και μού απέσπασε την προσοχή προς την αντίθετη κατεύθυνση. Όταν ξαναγύρισα το βλέμμα μου εκεί που τον άφησα, είχε απομακρυνθεί. Μάταια προσπάθησα να τον ακολουθήσω. Έχασα μια σπάνια ευκαιρία να μιλήσω στο δήμαρχο. Κρίμα!
Αν κάποιος έχει ιδέες για το τρόπο διακοπής του καπνίσματος καλοδεχούμενες. Ο γιός μου είναι 13 χρόνων, αν ανάψει μπροστά μου ένα τσιγάρο ΤΙ ΘΑ ΤΟΥ ΠΩ;;;;;;Ότι είμαι ένας μ……..ς και να μην κάνει το ίδιο;;; Πείθεται ένας νέος άνθρωπος έτσι;;; Τους τελευταίους μήνες έχω προσπαθήσει πολύ. Η ανικανότητά μου με έχει ρίξει ψυχολογικά. Τελευταία μου ελπίδα ένα πρόγραμμα του υπουργείου υγείας.
Νεα παιδιά ΜΗΝ βάλετε αυτή τη μ……….α στο στόμα σας