Ο Steve Jobs είναι κάτι περισσότερο από ένας μεγιστάνας της Silicon Valley. Είναι ένας θρύλος των υπολογιστών.
Ο πρωτοποριακός Macintosh εμφανίστηκε στην Ελλάδα γύρω στο 1985. Υπολογιστής με graphical user interface. Έμοιαζε με θαύμα! Ένα μαγικό μηχάνημα ξεχωριστό από τα άλλα! Μαγεμένοι διαβάζαμε γι’ αυτόν στα περιοδικά της εποχής. Και χαζεύαμε με ανοιχτό το στόμα όταν τον είδαμε ζωντανά μπροστά μας. Ακολούθησαν και άλλα. Και οι υπόλοιπες εταιρείες πάντα ακολουθούσαν.
Με αφορμή το post του Νίκου Δήμου στο doncat, είδα την ομιλία του Steve Jobs στο Stanford. Ομολογώ ότι δεν την ήξερα.
Δεν ξέρω αν είναι μια εμβληματική ομιλία της εποχής μας, όπως το χαρακτηρίζει ο Νίκος Δήμου, αλλά είναι σίγουρα μια ομιλία απλή, συγκινητική, δυνατή, αλλά κυρίως αληθινή. Τρεις πεντάλεπτες ιστορίες: connecting the dots, love-and-loss, death. Όλη η ζωή του Jobs σε τρεις ιστορίες. Όλη η ζωή του Ανθρώπου σε τρία πανανθρώπινα στιγμιότυπα. Τρεις στιγμές – τρεις ευχές. Δεκαπέντε λεπτά που σου φέρνουν δάκρυα στα μάτια, σε καθηλώνουν στην καρέκλα και σε κάνουν να σηκωθείς και να χειροκροτήσεις στο τέλος.
Είναι μια ομιλία που θα μπορούσαν να είχαν γράψει κοινωνιολόγοι, ψυχολόγοι, οικονομολόγοι, ακόμα και εξελικτικοί βιολόγοι. Την έγραψε όμως ένας απλός άνθρωπος. Ένας «αμόρφωτος» άνθρωπος που πάντα ακολουθούσε την καρδιά του.
Ένα τέτοιο φαινόμενο (όπως και πολλά άλλα παρόμοια), ένας «αγράμματος» για τα ελληνικά δεδομένα, ένας άνθρωπος που ξεκινάει από το μηδέν και γίνεται σύμβολο για τους νέους, δεν θα μπορούσε να βρει αλλού τον φυσικό του χώρο, παρά στις ΗΠΑ. Είναι η χώρα των πολλών χαμένων ευκαιριών, η χώρα της πραγματικής ισοτιμίας όλων των ανθρώπων. Ακόμα κι αν προέρχεσαι από μια φτωχογειτονιά του Νότου, μπορείς να γίνεις στέλεχος μεγάλης εταιρείας στο Βορρά. Ένα πραγματικό Extremistan.
Γράφω αυτό το post από έναν MacBook Pro. Ένα μηχάνημα που δημιουργήθηκε από την έμπνευση και την προσπάθεια ενός ανθρώπου που δεν έπαψε ποτέ να νιώθει πεινασμένος και τρελαμένος.