Το μοναδικό βιβλίο του Ντοστογιέφσκι που είχα διαβάσει ήταν το Έγκλημα και Τιμωρία, πριν από πάρα πολλά χρόνια. Με είχε συγκλονίσει ο φοιτητάκος Ρασκόλνικοφ, η τραγικότητά του, η μάχη με τις τύψεις του. Ωστόσο, δεν νομίζω ότι είχα συλλάβει το μεγαλείο του συγγραφέα, τότε, στην ηλικία αμέσως μετά το λύκειο.

Ύστερα από τόσα χρόνια, ξαναδιάβασα Ντοστογιέφσκι, έναν από τους μεγαλύτερους (ίσως ο μεγαλύτερος) συγγραφείς όλων των εποχών, από τη σειρά Βιβλιοθήκη του Κόσμου – Ρώσοι Λογοτέχνες της εφημερίδας Το Βήμα. Πρόκειται για ένα τεράστιο έργο, όχι τόσο για τον πραγματικό όγκο του (770 σελίδες στους δύο τόμους αυτής της έκδοσης), αλλά κυρίως για την πλοκή του. Οι χαρακτήρες πάμπολλοι, τα γεγονότα αναρίθμητα, οι αλληλεπιδράσεις αμέτρητες, τα συναισθήματα άπειρα. Το μεγαλείο ενός δημιουργού κρίνεται κυρίως από τη σύλληψη της ιδέας και ο Ντοστογιέφσκι είναι αναμφίβολα ένας ογκόλιθος της παγκόσμιας λογοτεχνίας.


Οι Δαιμονισμένοι αντανακλούν μάλλον τη θύελλα στο μυαλό του συγγραφέα, τον πυρετό του να αποτυπώσει ολόκληρη τη ρωσική κοινωνία μονομιάς, τις χαοτικές αλληλεπιδράσεις των ανθρώπων της, τα κινήματα, τα πάθη, τη μιζέρια, τα βάσανα και την (αυτο)καταδίκη τους. Αποτυπώνουν την αναζήτηση και την απάρνηση του Θεού, την ιερή τρέλα της ύπαρξης, την τραγικότητα της αυτοσυνειδησίας. Οι χαρακτήρες ξεδιπλώνουν τις ψυχές τους και τις παραθέτουν γυμνές στη θέαση του Ανθρώπου.

Οι Δαιμονισμένοι είναι ένα ανεπανάληπτο έργο που σε αφήνει άναυδο. Ένα έργο αντάξιο της φήμης ενός μεγαλοφυούς συγγραφέα.

Δαιμονισμένοι
Φιοντόρ Ντοστογιέφσκι
Μετάφραση: Άρης Αλεξάνδρου
Εκδόσεις Γκοβόστη 1947 & ΔΟΛ 2009

Αφήστε σχόλιο