Πίστευα ότι η Σώτη Τριανταφύλλου είναι άλλη μία συγγραφέας του συρμού, που βγάζει βιβλία με τη σέσουλα, για να διαβάζονται ένα καλοκαίρι και μετά να εξαφανίζονται στον ωκεανό της παραλογοτεχνίας της σύγχρονης Ελλάδας. Ένα post με έκανε να αγοράσω το τελευταίο βιβλίο της.
Η Ανατολή Μπότσαρη, η ηρωίδα του μυθιστορήματος, ξεδιπλώνει τη συνηθισμένη ζωή της μέσα από δεκαετίες περίεργες: δικτατορία, ψυχρός πόλεμος, ροκ επανάσταση, πτώση του τείχους. Προσπαθεί να επιβιώσει πνευματικά μέσα σε μια αλλοπρόσαλλη οικογένεια. Ο μπαμπάς ένας κομμουνιστής του γλυκού νερού. Η μαμά απούσα. Η γιαγιά αυταρχική. Ο αδελφός μουγκός. Το συγγενολόι για τα σίδερα. Τελικά αυτή η ίδια μπαίνει στα σίδερα. Παντρεύεται. Χωρίζει. Ο εφηβικός της έρωτας ζει και πεθαίνει. Όνειρα ποδοπατημένα, ματωμένα, χτυπημένα. Να προσπαθείς και να αποτυχαίνεις. Να λες αν δεν δοκιμάσω, θα το έχω πάντα απωθημένο, και να αποτυχαίνεις. Δύο φορές. Ίσως τελικά να μην το ήθελες πραγματικά, απλά να μην είχες κάτι καλύτερο να κάνεις. Αηδία, αποτροπιασμός, να εύχεσαι άνθρωποι να πεθάνουν. Άνθρωποι να πεθαίνουν. Suck me, Freud! Και η γεωμετρία να χαμογελά.
Ένα μυθιστόρημα τρυφερό, σκληρό, ανάλαφρο και βαρύ μαζί. Η γραφή πρωτότυπη με εναλλαγές της αφήγησης από το πρώτο στο τρίτο πρόσωπο. Ο αφηγηματικός λόγος δυνατός που σε κρατάει σε εγρήγορση, με πισωγυρίσματα ευχάριστα και απρόσμενα. Ένα υπέροχο βιβλίο, όχι για τις διακοπές του καλοκαιριού. Για τις διακοπές του εφησυχασμού μας.
Για την αγάπη της γεωμετρίας
Σώτη Τριανταφύλλου
Εκδόσεις Πατάκη 2011