Έλαβα με το ηλεκτρονικό ταχυδρομείο ένα από αυτά τα γλυκανάλατα ευφυολογήματα μεταξύ αστείου και σοβαρού που κυκλοφορούν κατά καιρούς στο διαδίκτυο:

Αφιερωμένο σε όσους γεννήθηκαν (πολύ;) πριν από το 1985

Η αλήθεια είναι ότι δεν ξέρω πώς καταφέραμε να επιβιώσουμε.

Είμαστε μια γενιά σε αναμονή: περάσαμε την παιδική μας ηλικία περιμένοντας. Έπρεπε να περιμένουμε δύο ώρες μετά το φαγητό πριν κολυμπήσουμε, δύο ώρες μεσημεριανό ύπνο για να ξεκουραστούμε και τις Κυριακές έπρεπε να μείνουμε νηστικοί όλο το πρωί για να κοινωνήσουμε. Ακόμα και οι πόνοι περνούσαν με την αναμονή.

Κοιτάζοντας πίσω, είναι δύσκολο να πιστέψουμε ότι είμαστε ακόμα ζωντανοί. Εμείς ταξιδεύαμε σε αυτοκίνητα χωρίς ζώνες ασφαλείας και αερόσακους. Κάναμε ταξίδια 10 και 12 ωρών, πέντε άτομα σε ένα Φιατάκι και δεν υποφέραμε από το «σύνδρομο της τουριστικής θέσης». Δεν είχαμε πόρτες, παράθυρα, ντουλάπια και μπουκάλια φαρμάκων ασφαλείας για τα παιδιά. Ανεβαίναμε στα ποδήλατα χωρίς κράνη και προστατευτικά, κάναμε οτοστόπ, καβαλάγαμε μοτοσικλέτες χωρίς δίπλωμα. Οι κούνιες ήταν φτιαγμένα από μέταλλο και είχαν κοφτερές γωνίες.

Ακόμα και τα παιχνίδια μας ήταν βίαια. Περνάγαμε ώρες κατασκευάζοντας αυτοσχέδια αυτοκίνητα για να κάνουμε κόντρες κατρακυλώντας σε κάποια κατηφόρα και μόνο τότε ανακαλύπταμε ότι είχαμε ξεχάσει να βάλουμε φρένα. Παίζαμε «μακριά γαϊδούρα» και κανείς μας δεν έπαθε κήλη ή εξάρθρωση. Βγαίναμε από το σπίτι τρέχοντας το πρωί, παίζαμε όλη τη μέρα και δεν γυρνούσαμε στο σπίτι παρά μόνο αφού είχαν ανάψει τα φώτα στους δρόμους. Κανείς δεν μπορούσε να μας βρει. Τότε δεν υπήρχαν κινητά. Σπάγαμε τα κόκαλα και τα δόντια μας και δεν υπήρχε κανένας νόμος για να τιμωρήσει τους «υπεύθυνους». Ανοίγανε κεφάλια όταν παίζαμε πόλεμο με πέτρες και ξύλα και δεν έτρεχε τίποτα. Ήταν κάτι συνηθισμένο για παιδιά και όλα θεραπεύονταν με λίγο ιώδιο ή μερικά ράμματα. Δεν υπήρχε κάποιος να κατηγορήσεις παρά μόνο ο εαυτός σου. Είχαμε καυγάδες και κάναμε καζούρα ο ένας στον άλλος και μάθαμε να το ξεπερνάμε.

Τρώγαμε γλυκά και πίναμε αναψυκτικά, αλλά δεν ήμασταν παχύσαρκοι. Ίσως κάποιος από εμάς να ήταν χοντρός και αυτό ήταν όλο. Μοιραζόμασταν μπουκάλια νερό ή αναψυκτικά ή οποιοδήποτε ποτό και κανένας μας δεν έπαθε τίποτα. Καμιά φορά κολλάγαμε ψείρες στο σχολείο και οι μητέρες μας το αντιμετώπιζαν πλένοντάς μας το κεφάλι με ζεστό ξύδι. Πίναμε νερό κατευθείαν από τη βρύση, όχι εμφιαλωμένο, και κάποιοι έβαζαν τα χείλη τους πάνω στη βρύση.

Δεν είχαμε Playstations, Nintendo 64, 99 τηλεοπτικά κανάλια, βιντεοταινίες με ήχο surround, υπολογιστές ή internet.

Εμείς είχαμε φίλους. Κανονίζαμε να βγούμε μαζί τους και βγαίναμε. Καμιά φορά δεν κανονίζαμε τίποτα, απλά βγαίναμε στο δρόμο και εκεί συναντιόμασταν για να παίξουμε κυνηγητό, κρυφτό, αμπάριζα… μέχρι εκεί έφτανε η τεχνολογία.

Περνούσαμε τη μέρα μας έξω, τρέχοντας και παίζοντας. Φτιάχναμε παιχνίδια μόνοι μας από ξύλα. Χάσαμε χιλιάδες μπάλες ποδοσφαίρου.

Κυνηγούσαμε σαύρες και πουλιά με αεροβόλα στην εξοχή, παρά το ότι ήμασταν ανήλικοι και δεν υπήρχαν ενήλικοι για να μας επιβλέπουν. Θεέ μου!

Πηγαίναμε με το ποδήλατο ή περπατώντας μέχρι τα σπίτια των φίλων και τους φωνάζαμε από την πόρτα. Φανταστείτε το! Χωρίς να ζητήσουμε άδεια από τους γονείς μας, ολομόναχοι εκεί έξω στο σκληρό αυτό κόσμο! Χωρίς κανέναν υπεύθυνο! Πώς τα καταφέραμε;

Στα σχολικά παιχνίδια συμμετείχαν όλοι και όσοι δεν έπαιρναν μέρος έπρεπε να συμβιβαστούν με την απογοήτευση. Κάποιοι δεν ήταν τόσο καλοί μαθητές όσο άλλοι και έπρεπε να μείνουν στην ίδια τάξη. Δεν υπήρχαν ειδικά τεστ για να περάσουν όλοι. Τι φρίκη!

Κάναμε διακοπές τρεις μήνες τα καλοκαίρια και περνούσαμε ατέλειωτες ώρες στην παραλία χωρίς αντηλιακή κρέμα με δείκτη προστασίας 30 και χωρίς μαθήματα ιστιοπλοΐας, τένις ή γκολφ. Φτιάχναμε όμως φανταστικά κάστρα στην άμμο και ψαρεύαμε με ένα αγκίστρι και μια πετονιά.

Ρίχναμε τα κορίτσια κυνηγώντας τα για να τους βάλουμε χέρι, όχι πιάνοντας κουβέντα σε κάποιο chat room και γράφοντας ; ) : D : P.

Είχαμε ελευθερία, αποτυχία, επιτυχία και υπευθυνότητα και μέσα από όλα αυτά μάθαμε και ωριμάσαμε. Δεν θα πρέπει να μάς παραξενεύει που τα σημερινά παιδιά είναι κακομαθημένα και χαζοχαρούμενα.

Αν εσύ είσαι από τους «παλιούς»… συγχαρητήρια! Είχες την τύχη να μεγαλώσεις σαν παιδί…

Ακούω συχνά μεγάλους ανθρώπους να λένε τέτοιες ανοησίες. Ποτέ δεν κατάλαβα εκφράσεις του τύπου «στα χρόνια μας περνούσαμε καλύτερα…». Ακριβώς τα ίδια, φαντάζομαι, θα έλεγαν όλοι οι μεγαλύτεροι για τους μικρότερους. Κάθε γενιά είναι διαφορετική από την επόμενη, επομένως διαφορές υπήρχαν πάντα. Και πάντα οι μεγαλύτεροι, βλέποντας τη νέα γενιά, θα έλεγαν τέτοιες ανοησίες.

Τέτοιες αντιλήψεις κρύβουν βαθιά απογοήτευση, παραίτηση από τη ζωή και ένα υποβόσκον αίσθημα ζήλιας. Επειδή δεν μπορούμε να είμαστε ξανά νέοι, επειδή τα χρόνια παιδικής ξεγνοιασιάς χάθηκαν για πάντα, επειδή πιθανώς δεν χαρήκαμε τις ευκολίες και τις απολαύσεις της σημερινής εποχής, κατηγορούμε τη σημερινή γενιά για έλλειψη συναισθημάτων και εμπειριών. Αλήθεια, όλα τα παιδιά σήμερα είναι κακομαθημένα και χαζοχαρούμενα; Αν ίσχυε κάτι τέτοιο για κάθε γενιά, το ανθρώπινο είδος πιθανότατα θα είχε εξαφανιστεί.

Το πρόβλημα του «χάσματος των γενεών» είναι βασικά πρόβλημα προσαρμοστικότητας. Η παλιότερες γενιές δεν μπορούν να προσαρμοστούν εύκολα στα νέα δεδομένα, με αποτέλεσμα να απομακρύνονται όλο και περισσότερο από την πραγματικότητα. Οι κατηγορίες προς τις νεότερες γενιές είναι ένας τρόπος άμυνας.

Το πρόβλημα του «χάσματος των γενεών» διογκωνόταν γιατί η εξέλιξη των κοινωνιών μας ακολουθεί γεωμετρική πρόοδο. Οι αλλαγές σε όλους τους τομείς της ζωής μας ανά δεκαετία πολλαπλασιάζονται ραγδαία. Όσοι έχασαν το τραίνο έμειναν πίσω. Δεν μπορούν πλέον να ανέβουν σε διαστημόπλοιο. Οι νεότερες όμως γενιές, ακριβώς επειδή ζουν σε έναν κόσμο μεταβαλλόμενο με ταχύτατους ρυθμούς, μπορούν πολύ ευκολότερα να παρακολουθούν τις εξελίξεις. Εγώ μεγάλωσα με δύο κανάλια: ΕΡΤ και ΥΕΝΕΔ. Η κόρη μου μεγαλώνει με δεκάδες. Μεγαλώνει με υπολογιστή και internet. Με CD και DVD. Θεωρώ πως είναι πιο τυχερή από εμένα. Θεωρώ πως είναι σε καλύτερη μοίρα που χρησιμοποιεί αντηλιακό με δείκτη προστασίας 30, από εμένα που καθόμουν με τις ώρες στον ήλιο (αλήθεια ποιος ξέρει πότε θα πάθω μελανοσάρκωμα;).

Πιστεύω πως το «χάσμα των γενεών» θα μειώνεται σταδιακά και θα εκλείψει. Ας μην πυροβολούμε τις νέες γενιές. Ας προσπαθήσουμε να είμαστε κοντά τους. Έχουν και αυτοί ως νέοι τις χάρες τους και τα προβλήματά τους. Ας μην μεμψιμοιρούμε.

Μια απάντηση στο “Αφιερωμένο…”

  1. “Χάσμα γενεών”…Δε νομίζω πως υπάρχει κανείς που να μην προβληματίστηκε στα εφηβικά του χρόνια γι’αυτό ή να μη βρέθηκε έφηβος ή παιδί ακόμη μπροστά σε μια συζήτηση “μεγάλων” που μιλούσαν με νοσταλγία για τα δικά τους νεανικά χρόνια και βεβαίωνε ο ένας τον άλλο πως τότε ήταν αλλιώς! Για ορισμένους, όπως μάλλον συνέβη και με ‘μένα, οι γονείς και κυρίως οι πατεράδες την είχαν σαν καραμέλα αυτή τη φράση. Και ίσως κάποιοι άλλοι γονείς, της πιο παλιάς γενιάς, να πάσχουν δικαιολογημένα από το “σύνδρομο κατοχής” και τώρα δε θέλουν να λείπει τίποτα απ’ τα παιδιά τους όπως οι ίδιοι στερήθηκαν.
    Δεν λέω, υπήρχαν πράγματι αρκετές δυσκολίες εκείνα τα χρόνια, όμως σήμερα είναι τελείως διαφορετικής φύσεως οι δυσκολίες που περνάνε οι νέοι. Αν κάποτε υπήρχε στέρηση και καλή καρδιά σήμερα πάσχουμε από το ακριβώς αντίθετο: υπερκατανάλωση και ρηχά παρωπιδικά συμφέροντα! Οι γονείς μας έτρωγαν κρέας 2 φορές το μήνα κι εμείς έχουμε κάνει φίλο τον οδοντίατρο για τα σφραγίσματα!
    Φαινομενικά, ζούμε πιο καλά με όλη αυτήν την υπεπληθώρα αγθών χωρίς να μας λείπει τίποτα και όμως…οι νέοι ταλανίζονται χειρότερα σήμερα από την έλλειψη στόχων. Έχουν τόσους πειρασμούς γύρω τους και αποπροσανατολίζονται εύκολα ψάχνοντας απεγνωσμένα μια διαφορετική κοσμοθεωρία για να κρατηθούν και να πατήσουν κάπου στέρεα.
    Είναι πιο επικίνδυνα για τους νέους σήμερα, γιατί αν και δεν κινδυνεύουν άμεσα σήμερα από σωματική εξαφάνιση κινδυνεύουν από πνευματική αλλοτρίωση!

Αφήστε σχόλιο