Η ζωή μας είναι μια πορεία στο χάος. Κάθε μας κίνηση, κάθε απόφαση, κάθε σκέψη, κάθε πράξη μπορεί να αλλάξει αυτήν την πορεία. Μπορεί να αλλάξει την πορεία του κόσμου. Κανείς δεν μπορεί να ξέρει τις συνέπειες μιας πράξης μας. Μια ανάσα, μια ηλιαχτίδα, ένα στραβοπάτημα, ένας θόρυβος μπορεί να έχουν καταλυτική δράση. Όπως μια πεταλούδα που μπορεί να προκαλέσει έναν τυφώνα. Για κάποιον η εγκατάλειψη των σπουδών μπορεί να είναι η αυτοκαταστροφή του. Για άλλον η σωτηρία του. Και όταν κοιτάμε τη ζωή μας από μακριά συνειδητοποιούμε το βάρος μιας απόφασής μας, που τότε φαινόταν (και ίσως να ήταν) ασήμαντη.
Κάθε άνθρωπος, μέσα στη μοναδικότητά του (και μοναξιά του) πορεύεται στο άγνωστο. Δεν υπάρχει πεπρωμένο, δεν υπάρχει κάρμα. Μόνο χάος. Τα γονίδια είναι το υπόβαθρο. Το περιβάλλον το πλαίσιο της δράσης μας. Κι εμείς φυλακισμένοι σε ένα προκαθορισμένο απειροσύνολο δυνατοτήτων.
Ένα νετρίνο από τη Μεγάλη Έκρηξη ταξίδεψε επί δισεκατομμύρια χρόνια και μόλις έφτασε στον εγκέφαλό μου. Εκεί, απορροφήθηκε από ένα ηλεκτρόνιο της εσωτερικής στοιβάδας ενός ατόμου άνθρακα, που συμμετέχει στη δόμηση της φωσφολιπιδικής διπλοστοιβάδας της κυτταρικής μεμβράνης ενός νευρώνα στο μεσολόβιό μου. Ακολούθησε η αναστολή της ελευθέρωσης ενός νευροδιαβιβαστή από την προσυναπτική μεμβράνη σε μια σύναψη αυτού του νευρώνα και έτσι, διακόπηκε για μια στιγμή ο ειρμός των σκέψεων και των συναισθημάτων μου. Δεν πειράζει· αυτά συμβαίνουν…
Μπορείς να ζωγραφίσεις το περιεχόμενο της τελευταίας παραγράφου;
Ίσως…χμμμ.
Το έχω ξαναδεί κ’απου αυτό το (υπέροχο) κείμενο…
Θυμήθηκα. Στα κείμενα φαντάρου.