Πριν από αρκετές εβδομάδες βρήκα ένα blog, το malpractice. Συγκεκριμένα διάβασα το post ΕΞ ΑΙΤΙΑΣ ΣΟΥ, “ΓΙΑΤΡΕ ΜΟΥ”. Είναι ένα κείμενο χειμαρρώδες, σαν καταρράκτης, σαν χιονοστιβάδα, που αρχίζει να κατρακυλάει, σε παρασέρνει -δεν αφήνει τίποτα όρθιο- και μέσα στη δίνη που προκαλεί, πυροδοτεί την έκρηξη αμέτρητων συναισθημάτων. Η πρώτη αντίδραση είναι αυτή: έκρηξη συναισθημάτων. Μετά, όταν καταλαγιάζει ο τυφώνας, ο ουρανός καθαρίζει και αρχίζεις να σκέφτεσαι πιο νηφάλια.
Είχα συζητήσει το blog με αρκετούς στο διαδίκτυο. Η στάση μου ήταν (και είναι) αποστασιοποιημένη. Πράγματι, η Αμαλία ήταν ένας άνθρωπος αξιοθαύμαστος, ένας άνθρωπος με αναπάντεχο θάρρος και τεράστια δύναμη. Κακά τα ψέματα: θέλει υπεράνθρωπη δύναμη να ξέρεις ότι πεθαίνεις και να βρίσκεις την ψυχική επάρκεια να επικοινωνείς με τον πολύ κόσμο και να καταγγέλεις. Η κατάθεση της Αμαλίας είναι μια συγκλονιστική μαρτυρία ενός ανθρώπου που υπέφερε, πόνεσε, δυστύχησε, έφριξε, από καταστάσεις απαράδεκτες, που πλήττουν τον πολιτισμό μας. Ωστόσο, δεν μπορώ να δεχτώ ότι όλα αυτά που περιγράφει αντικατοπτρίζουν την πραγματικότητα. Δεν λέω ότι δεν τα έζησε, αλλά ότι η γενίκευση που κάνει είναι φορτισμένη συναισθηματικά και επομένως, κάθε προσπάθεια κριτικής προσέγγισης στις καταστάσεις που βίωσε θα έχει πάντα την σφραγίδα του συναισθηματισμού. Και ο συναισθηματισμός είναι ο χειρότερος εχθρός της ορθής κρίσης.
Ο υπότιτλος του blog της «Οι γιατροί είναι ανεύθυνοι,ανίκανοι και άρπαγες στη συντριπτική τους πλειοψηφία.Η μόνη τους έννοια είναι η “κονόμα”.Οι φαρμακευτικές κάνουν κουμάντο,η δικαιοσύνη τους αφήνει ατιμώρητους και ανθρώπινες ευτυχίες εξακολουθούν να χάνονται ΑΔΙΚΑ» δείχνει ξεκάθαρα την ψυχική της κατάσταση. Όμως δεν μπορώ να δεχτώ ότι αυτή η κατάσταση είναι ο κανόνας. Μέσα σε αυτόν τον κυκεώνα συναισθημάτων πάρα πολύς κόσμος -μαζί και πολλά ΜΜΕ- ανέδειξε το blog της Αμαλίας. Η σημερινή η μέρα είναι αφιερωμένη από τους Έλληνες bloggers στη μνήμη της Αμαλίας και στην προώθηση των μηνυμάτων που προσπάθησε να περάσει μέσα από το blog της. Προβληματίστηκα πολύ για τη συμμετοχή μου σε αυτή την κινητοποίηση. Τελικά ανέβασα αυτό το post, παρότι διαφωνώ με το κύριο σλόγκαν της κίνησης: «Να γίνουν εξαίρεση οι αλμπάνηδες ρε παιδιά, όχι ο κανόνας…». Διαφωνώ, γιατί δεν πιστεύω ότι οι αλμπάνηδες είναι ο κανόνας. Και διαφωνώ με την γενικότερη διάθεση απαξίωσης των Ελλήνων ιατρών και του συστήματος υγείας στη χώρα μας. Μπορεί να σφάλω, αλλά πιστεύω ότι η πλειονότητα των γιατρών δεν είναι έτσι όπως περιγράφονται. Οι καταγγελίες της Αμαλίας ταρακουνούν συθέμελα την ελληνική κοινωνία. Προβάλλει αλήθειες που οι περισσότεροι δεν τολμούν να ξεστομίσουν. Αλλά ΔΕΝ αποτελούν τον κανόνα.
Παρά τις αντιρρήσεις μου, συμμετέχω στη δικτυακή αυτή κίνηση για τους εξής λόγους:
1. Η Αμαλία, εκτός των άλλων, στηλιτεύει ένα απαράδεκτο φαινόμενο στην ελληνική ιατρική πραγματικότητα, το φακελάκι. Μία κατάσταση που δεν σηκώνει ανοχή. Ακόμη και ΕΝΑΣ ΜΟΝΟ γιατρός να φέρεται έτσι, αποτελεί αισχύνη για όλους μας. Πρόκειται για τη χειρότερη μορφή εκμετάλλευσης ανθρώπου.
2. Συμμετέχω στην τελευταία επιθυμία της Αμαλίας για την ενίσχυση της υπό ανέγερση Ογκολογικής Μονάδας Παίδων.
3. Συμμερίζομαι και κατανοώ το βαθύτερο νόημα των πράξεών της, όπως νηφάλια το αναλύουν η μητέρα και η αδελφή της:
«Ο στόχος της Αμαλίας ήταν να πει την ιστορία της, ώστε μέσα απ’ αυτήν να αφυπνίσει όσο το δυνατόν περισσότερους ανθρώπους και συνειδήσεις. Κυρίως ήθελε να δείξει ότι υπάρχουν τρόποι αντίστασης στην αυθαιρεσία και την εξουσία των ασυνείδητων και ανάλγητων γιατρών, αλλά και των γραφειοκρατών υπαλλήλων του συστήματος υγείας.»
4. Αναγνωρίζω την επιτακτική ανάγκη για βελτίωση του συστήματος υγείας στην Ελλάδα.
5. Θαυμάζω την Αμαλία για το θάρρος, την ψυχική δύναμη, την αξιοπρέπεια και τον αγώνα «στα ίσα» που έδωσε με το θάνατο.
6. Για την ώθηση που έδωσε στο ελληνικό διαδίκτυο και την ανάδειξη της δύναμης των Ελλήνων bloggers.
Αμαλία, σε ευχαριστούμε! Παίρνουμε δύναμη από τη δύναμή σου για να συνεχίσουμε!